Bugün kendimde farkettigim bir şeyi sizlerle de paylaşmak istedim.Ben hep bir olay veya üzüntü yaşadığım zaman kendimi cezalandırdığımı anladım açıkçası. Ve bugün durdum düşünmeye başladım. Bir arkadaşımın bana dediği şey geldi aklıma. ( Aslında hep söyler dururdu da bana, ne bileyim dikkate almazdım bu zamana kadar) sırada o muhteşem cümle geliyor ” kendini affetmek” .
Evet ben kendimi affetmiyordum. Sanki hata yapamazmisim gibi davraniyordum, kendime zulm edermiş gibi kızıyordum. ‘ işte ben bunu nasıl yaparım da, Allah beni kahretmesin de, Şimdi bunu yaptimya kesin düzelmez’ vs.
Bunları dedikten sonra kendimi cezalandırmaya başlıyordum. Mesela hata yaptığımı düşündüğüm konu telefonla ilgili ise o telefonu kendime öcü gibi görüyordum, asla elime almak istemiyordum. Belki de o hatayı tekrar yapmaktan korkuyorumdur , bilemem. Ama sonra anladım ki ‘ insan aslında elinde o imkan varken bı şeyleri yapmamakta kendini tutarsa bı şeyler degistirmeye başlar ‘ . Önce onun üstüne gitmeliyiz. Hani korkunun da üstüne gidersek yenebiliriz ya, onun hesap yani.
Ve artık üstüne de gidip o hatayı kendimize yakistirmadigimiz zaman kendimizi affetmeliyiz .
Ama bu demek değildir ki o hatayı tamamen unuttum diye kendini kandırıp defalarca affede affede o hatayı yapmaya devam edelim . Hayır , kendini affetmek demek o yaptığın hatadan ders çıkarıp bir daha yapmamak üzere kendine söz vermek , bunu yaparken de mazide takılı kalmamaktir .
Kendimden biliyorum , ilk başta bu kadar kolay olmuyor , olmaz . Aynı bir bebeğin alışmış olduğu emzigini bıraktırma ya benzer . Ne yapar o bebeğin annesi ,onu önce başka şeylerle kandırır . Başka şeyler verir eline .
Bunu yaparken de asla o emzikten bahsetmez , göstermez . Çünkü bilirki ‘ bir insan neyi çok görürse veya neyi çok söylerse ona bağlanır ‘ .
İlk başta kandiramaz tabi bebeği , yine ağlar durur . Sadece emzigini ister , o alışmış olduğu emzigini. Annesi yine alıştırana kadar verir ona emziği . Dayanamaz ağlamasına . Ama yavaş yavaş bebek bir emzige alışmış olduğunu unutmaya başlar ,ve en sonunda başarır . Bebek emzikten kurtulur .
Bizim alışkanlık yaptığımız hatalarımız da öyle iste . Yavaş yavaş değiştiririz , değiştirmeye başlarız . Ve en sonunda bebek gibi başarırız inşallah .
Velhasıl kelam ben bu konuda kendimi yiprattigimi anladım. Ve kendimi affetmeye başladım . Daha doğrusu o hatayı bırakacağıma inandim . Sonuçtan ders de çıkardım tabi ‘ zaten hatalarımız ders çıkarmamız için bize verilen bir numune değil mi ?’
Ne demişler ” Hışm etmez kuluna mevlası , kulun çektiği ancak kendi cezası ..”
