Herkesin kendine bir sınırı vardır. Ne başkası geçebilir ne de kendisi. Bir gün gelir ansızın bi bakmış kendi geçmiş o sınırı. Kendine saygısını kaybetmiş. Kendine uzaklaşmış. Başkalarına ördüğü duvar kendineymiş meğerse. Yabancılaşmış…Hemde bir başkası uğruna.
Ne kadar kötü değil mi? Ölsem yapmam dediğin şeyleri bir başkası için yapmak. Ne kadar kötü değil mi? Kurallarını bir başkası yüzünden çiğnemek. O bir başkası yüzünden sevdiğin şeylere veda etmek.
Başkalarına yaptığımız fedakarlıkları kendimiz içinde yapabilsek keşke. Onlar yüzünden bıraktığımız şeyleri kendimiz içinde bırakabilsek, onlar için değiştimiz kadar kendimiz içinde değişebilsek.
Ne güzel olurdu; Birazda kendimiz için bir şeyler düşünebilseydik, birazda kendimizi dinleyip iyiliğimizi isteseydik. Keşke herkese karşı olan o vicdanımız kendimiz içinde olabilseydi…
