Bunları dile dökemiyordum küçüktüm o zamanlar kağıda dökmüştüm her şeyi. Ortaokuldaydım biri eksik onun açtığı yaraları kağıda döktüm o zaman bilmezdim o kadar sevileceğini. Aslında hep öyle değil midir? İnsanların eksik kırgın üzgün bıkkın yanları birilerinin dikkatini çekerdi. Bilmezlerdi o zamanlar içimdeki yangını kepçeyle su dökse bitmeyecek harlandıkça harlanan organlarımın teker teker ısınıp ateşlendiğini zamanlar.
-
SENİN YANGININ NEYDİ ?
Açıldıkça açılan yaramsın annem. Kapanmayacak yaram yara bandı da neydi ? Yerine kimseyi koyamam kimseyi yara bandı yapmam. Kokun mu her yerde hissedebiliyorum evin her yerinde. Yüzün kaybolmayacak bir portre baktıkça hayran bırakan bir portre. Benim ilk adımlarımı güçlü atmamı sağlayan kadın. Bana gülüşlerinden hediye eden kadın. Bana sabırla kelimeleri öğreten kendinden benim için ödün veren kadın. Benim notalarıma eşlik eden kadın. Benim 12 yaşıma gelmemi her şeyi görmemi sağlayan o başarılarımın arkasındaki kadın. Sanıyorsun ki unuttum bilmiyor musun kadın sen atardamarımdan daha yakınsın. Ben de biliyorum ki sen odamın her yerimdesin her zaman.
-
KAPANAMAYAN YARANA YARA BANDIN OLMUŞ MUYDU ?
Sende unutma ki 24 yaşıma kadar yoktun belki ama desteğin olmasa buralara gelemezdim. Düştüğümde hissettiğim o el her şeydi benim için. Senin için söz verdim kadın güçlü olacağım diye. Gurur duy ki kızım kendini ayaklarının üstünde durabilir diye. Aklın kalmasın annem ben iyiyim sen benden daha iyi ol.
Yeri dolmayacak eksik olan yanım kapanmayacak yaram 12 senem…
