Yol alıyorum. Sahip olduğum bir kaç kelime ve tebessümle. Acaba yarın yine tebessüm edebilir miyim insanlara? Kelimelerimle onları öldürür müyüm? Öldürebilir miyim?
.. Kalem kılıçtan keskindir diyorlar, belki öldürebilirim ama bunun için nedenler lazım.
Şimdi bu yolculukta nedir önemli olan? Belki değiştiremeyeceğim ama uzun uzun düşüncelere boğduklarım belki de değiştirebileceğim ama gücümün yetmediğini hissettiğim. Beni arafta bırakırlar. Boşver bıraksınlar.
Zaten bir ruh gibiyim kirlenmiş ellerim ayaklarım her bir yerim. Nereye adım atsam bataklık nereye elimi uzatsam uzaklaşıyor gibi. Tüm bu tersliklerin içinde ışığı yakaladım ve o ışığı korumaya çalışıyorum. Ruhum bir ışık işçisi ama o da söndü sönecek. Şimdi geride ne kaldı? Nedir bu yolculuğun anlamı?
Yoldaş. Bu bir veda değil elbet. Sana verebilecek bir kaç kelimem var sadece. Sonsuzluğun içinde görebilirsen eğer. Belki de anlam aramamalı. Detaylar çok kafa bulandırıcı. Koca labirent gibi birden fazla yerde çıkış var ama her yer aynı çıkmaz bir alana çıkartıyor gibi. İşte seçimler. Biz kadercilik oynamaya devam edelim.
Yol alıyorum şimdi zihnimde şeffaf düşünceler ve zincirlenmiş fikirlerimle. Onları serbest bıraksam gelip beni yakalarlar mı? Zincirlerim bana zindan olur mu bir gün? Öyle şeffaf düşünceler ki saklanacak bir tarafı artık kalmamış. Bu bir tükenmişlik değil tabi ama artık kaçmıyorum. Saklamıyorum hiç bir şey. Yalanlar etrafımı sarmış gerçekleri kendi çabamla perdelemişim. Şimdi nerede benim koruyucu meleğim? Onun kanatlarına ihtiyacım var. Bir çırpsa kanadını kalkacak tüm perdeler.
İşte o an geldiğinde her şey geride kalacak. Şimdi geçmişe gidiyorum. Kendime söylemem gereken şeyler var. Biraz cesur ol adamım. Kendine güven ve tebessüm etmeyi hiç unutma. Bu bir tebessüm bazen binlerce kelimeye bedel olacak.
