Kimsesiz karanlıklarda o sessiz adam ben bilirim sevmeyi uzatamam ellerimi kan tutar düşerim çığlıklarım hiç duyulmaz gülüşlerime aldanma orası bir cinayettir hayalim kalsın gözlerinde satırlarını kana bulama göğe bak hüzünlü yolculuklar insanı bitirir sen hep yaşa diye öldüm tut alev alan avuçlarımdan yaşat bizi öyle mağrur öyle kanlı satırlar yazma bu kimsesizler mezarlığın da göz yaşı akmaz , kan akmaz bir hayalim kaldı geriye bitirme bizi yaşat sevgili. Vazgeçme, korkma, arama beni uzaklarda hayalin kadar yakınındayım uyan bir parça uzaklaş kederlerinden bir başka âlemden gelmiş gibisin kendi alemin yeter bize bu dünyaya seni eksik sevdiysem tamamlarsın değilmi ?
Geceye az evvel gülüşlerinden inmişsin bu bana verdiğin kadarıyla sevda aşk olup içimdeki karanlıkları yok etsin. Beni böyle hatırlama senin yüzün durgun bir sevginin yıktığı gök yüzü bilirim karanlığım ama unutma bu karanlık kimsesizler hapishanesinden çıkma anahtarın…
Ne geçmiş ne gelecek kaygısı bırak böyle bitsin bu günahkar serüven ben ölümüm sen hayat hayaline can katan benim kuşları siktiret sevgili göğe bak bu gece. Şafakta anacağım adını kuşlarda ötüp gidecekler bi anlam arama biraz da bu anlamlar öldürmüyor mu bizi sadece sevginin telleriyle tut kendini. Olmadık zamanlarda yağmur yağar ve deki biraz yağmur iyi gelir tutun yaz satırlarını yağmur damlalarıyla…
Karanlık yanlarımdan bakmak yerine şafakta adını andığım anlarda ışıksı varlığımı hatırla.
