Her şeyden bir haber açarız dünyaya gözlerimizi öncesini sonrasını bırakın o ana dair bile bir bilgimiz olmaz, böyle bakıldığı zaman fazla ürkütücü değil mi ? Hayatın ve hayattakilerin sizden beklentisi olmaya başlayacağı zamana geldikçe veyahut yıllandıkça hayata dair asıl anlamı öğrenmeye başlıyoruz, belki de öğrenmeye başladığımız anda aslında bahsi geçen anlamı aramaya başlamış oluyoruz hepimiz.
Ömür bazen etrafımızda bizim için önemi olan insanları memnun etmekle bazen tek taraflı verdiğimiz değerin yine kendi uğraşımızla karşılığını almaya çabalamakla geçiyor. Çünkü bilirsiniz insan kendi için istediklerinin hep iyi olacağını düşünür ve buna inanır bu yüzdendir karşılık göremediği yerde ısrarla karşılık beklemesi ve uğrunda kendini harap etmesi. Kendi için en doğrusuna karar verdiğini zannettiği yerde dahi kendine zarar verdiğinin bilincinde olmaması…
Hepimizin bir küçük gezegeni var kendi içinde yaşadığı, çevremizde bizden yapabileceklerimizden fazlasını bekleyen ya da verdiğimiz değerin zerresini dahi görmeyen kalbimizi inciten ufacık şeyler bile olduğunda kısacası mental olarak çöktüğümüz o an biraz durup nefes almayı nefesi alırken gözlerimizi kapatıp sadece kalbimizin atışını duymayı denemenizi öneririm, duyduğumuz ses bir yaşam öyküsü.
Bizler başladığımız yeri bilmiyoruz fakat geldiğimiz yol bize ait ve buna bizim kadar hakimiyeti olan bir şahıs söz konusu değil. Bu yüzden en kıymetli ve belki tek gerçek varlığımız yine duyduğumuz yaşam öykümüz… Her insan kendinin özeli ve kendi dünyasının merkezi, geri kalanı bazen kalmalı bazen gitmeli…
İnsan, benliğinin neye ihtiyacı varsa o olmalı biraz. Kendi yaşam öykümüze yön verebilecek ve söz hakkını en çok kendimize sunabilecek bilince sahip olmanın umuduyla… hoşça kalın.
