Çocuk denilicek yaşlarda sevdim seni . Başka hiç birşey böylesine derin degildi. Başka hiç kimse hayatımdan öylesine vazgeçmeme sebeb olamazdı. Beni sev istedim seni sevgimle kuşatmak iyileştirmek birlikte gülmek istedim. Hissettiğim tüm duyguları saklamadan yoluna döktüm. Minik bir çocuğun annesine olan sevgisi gibi ne yapsan koşarak sana döndüm. Ne yazık!
Hayatımı ona adadığım bir aşk nasıl hiç var olmamış gibi kalbimi terk eder. Şaşkınım ! Bu aşkın bu kalbe mühürlendiğini sanırdım. Kırıldı , yıkıldı döküldü ama yinede onu sevmeye devam etmişti. O yüzden hiç bitmeyecek sanırdım bende hep aptalı oynamaya alıştım.
Bir kadının kalbinden çıkmak öyle kolay degildir. Hele ki bir kalp birine sırtını döndüyse artık hiç birşey eskisi gibi degildir. Üzgünüm adam bu kalp sana sırtını döndü. Gülümsediğinde aydınlanan dünyamı sözlerinle karanlık bir odaya çevirende sendin. Sana hep çiçek açan kalbim rengini kaybetti yeşermiyor artık. Hayattan nefret etmeme sebeb olan sen bir zamanlar dünyayı yaşanılabilir kılandın. Ne yazık!Hiç tattınız mı? Bir zamanlar herşeyiniz olan o insanın hiç kimse oluşunu…
Hiç kimse! olmak yok olmak demektir.Var olmamış gibi hayatında iz bırakmamış sana dokunmamış kokusu üzerinde kalmamış gibi hiç olmuştur.
Bu duyguyu bilirmisiniz ? Bir daha o koku , o gözler , o ses hiç kalbine dokunmayacak öyle kokmayacak gözlerin onu öyle görmeyecektir. İşte bir kalp gönlündekine sırtını dönerse hiç olur. Ona yüklenen tüm anlamlar koyduğunuz tüm sıfatlar hiç olur.
Hiç birini yok etmek istediniz mi kalbinizden var olmamış gibi…
Canın öyle yanar ki onu böyle sevmemeyi dilersin, canın öyle yanar ki ona kalbinde yer vermemeyi dilersin. Dilerken ağlar ağlarken uzaklaşır tek tek içinden terk edersin.
