Selamlar Yalnız insanlar yalnız şehirler ve yalnız ruhlar.
Hayatımın hiçbir döneminde kendini hiç bir zaman tam hissedemeyenler burada mı?Çok klişe belki ama kalabalıklar içinde yalnız kalmak. Tam olarak beni anlattığını düşünmüşümdür hep. Dostlarımın tamamen yanımda olduklarına hissedemedim hiç Muhtemelen onlara onlardan vazgeçemeyeceğimi hissettirdiğim için ne yaparlarsa yapsınlar hep orda olacağımı düşünüyorlar. Gerçekten öyle miydiler? Onlardan vazgeçemiyor muydum? Bir tür bağımlı mı olmuştum ? Bu soruları cevaplayamıyordum . Çünkü evet onlar olmadan kendimi eksik yalnız hissediyordum. Ama hayatımdayken bile bazen yoktular bu beni çok kırıyordu. Daha da üzücü olan şey ise bundan bir haberdiler
Ne yapmalıydım bu durumda? Sorun bende miydi? Gerçekten fazla değer fazla olan her şey gibi doz aşımı mı yaratıyordu insanda. Hayatımda olsunlar istiyordum ama bu şekilde kendime mi yazık ediyordum acaba? Koca bir bilinmezlik içinde kaybolmuştum. Beni buradan çekip çıkartacak biri var mıydı? Yoksa her zaman olduğu gibi kendi başımın çaresine bakmam mı gerekiyordu ?
Ben bunu düşüne dururken sizde belki bir kayboluşun içinde misiniz bunu sorgulayın
