Yazmalı mıyım yoksa iyice içime mi kapanmalıyım bilmiyorum. Bana ne iyi gelecek, yüreğimi ne hafifletecek, yaralarımı ne ve nasıl iyileştireceğim onu da bilmiyorum. Hayatımda zor dediğim bir çok an yaşadım, tamam kızım bu kez yolun sonuna geldin bunun altından kalkamayacaksın dediğim onlarca an. Ama bu kez öyle farklı ki, her şeye tek başıma göğüs germekten, bu savaştan sağlam çıkabilmek için olağanüstü bir güç sarfetmekten, insanların içimde hiç düşünmeden ağır yaralar açmasından, bu bitmek tükenmek bilmeyen hengameden çok sıkıldım.
Tükenmiyor, azalmıyor, biraz olsun eksilmiyor içimde ki acı. dünyaya sığamıyorum, kendime bir yer edinemiyorum, ve en çok nefes almakta zorlanıyorum. İnsanlardan korkuyor kimseyi benimseyemiyorum. Kendime olan kinim de tükenmiyor rahat vermiyor bir türlü, en çok kendimi benimseyemiyorum. Kendime öyle yabancılaştım ki, ayna gördüğüm yüz benim olamaz diyorum.ruhumu sıkışmış, sıkıştırılmış hissediyorum. Sanki hep terkedilmiş, kimse beni sevmemiş sevmek bile istememiş gibi. Hislerim hep hiçe sayılmış, göz ardı edilmiş, hep hep ilk gözden çıkarılan ben olacakmışım gibi.
