Selam. Nasıl başlayacağım konusuyla ilgili çok çalışma yapmadım, direk dalacağım. Hayatın bana yaptığı gibi. Şuan telefonumda “Yüreğimle Seviyorum” şarkısı çalıyor. Ben sadece burda yazdıklarımı duyuyorum. Hastanedeyim, evet evet yine. Uzatmadan şunu söylemek istiyorum, onun vebasından iyileştim derken sana hasta oldum. Göğüs ağrım sadece iki günlüğüne terk etti beni. Ardından senin için tekrar geldi. Hoşgeldi. Göğsüm tekrar ağrıdığında herkes için farklı bir acı olduğunu anladım. Çünkü bu kez her zamankinden çok başka ağrıyor göğsüm. Senden önce hayatıma aldığım kadına da başka demiştim ama, sonradan elinde bıçakla üstüme yürüdüğünü, evimi üstüme yıktığını gördüm. Kör oldum, öldüm hiçbiri değmedi ona. Başkaları için ölürken senin için dirildim de geldim. Ölen kalbimi yaşattın da seni sevdim. Kuruyan bahçelerimi bağ eyledim. Söndüğü yerde yaktım umudun ışıklarını. Kendine yetemeyen ben sana yetmek istiyorum. Ben kendimi değil seni düşünüyorum. Seni iyi etmek, senin gölgende bende iyi olmak istiyorum.
Sen içimde kalan, yarası kapanmayan hangi büyük felaketi avuttun bende ?
İkimizde bitkiniz simsiyah gecelerden, bembeyaz sabahlara özlemimiz bu yüzden.
Tam mutlu oldum derken yeni bir acıyı başlattım kendi içimde bilmeden.
Kızma, sorma ne olur dedim ya bilmeden oldu.
Renkli bir kelebek değilim, ama ateşe uçmak istiyorum.
Ben artık acı çekmek istemiyorum. Beraber acı çekmesek olmaz mı ? Ya da tek başımıza acılara kafa tutmaya çalışmasak?
Söylesene bize bir şans vermez mi ?
