Başlığa bakınca başkalarına anlatmaktan korktuğumu düşünebilirsiniz ama hayır, asıl korktuğum kendime anlatmak. Çok karmaşık hisler içerisindeyim çoğu zaman ben de çözümleyemiyorum. Günlük hayatımı ister istemez etkiliyor.
Daha 15 yaşında lise 2 ye giden bir öğrenciyim ama her zaman büyük bir kalbim olmuştur. Değer verdiğim zaman belki de haddinden fazla değer verir ve bağlanırım. Benim üzülmeme ve yorulmama sebep olduğunu söylüyor annem.
Ben birini sevdim, çok sevdim. Ve nasıl olduysa başta karşılık da aldım benim için bir ilkti ilk defa birinin beni sevebileceğini düşünmüştüm. İkimizde ilerde yaşayacağımızı düşündüğümüz şeylerden dolayı bir ilişkiye girmek istemedik. Ama birbirimize olan sevgimizi, ilgimizi dürüstçe dile getirdik.
Bir ilişki içinde olmasak bile arkadaşlığımızı bozmadık. Söz vermiştik çünkü. Beni sık sık yoklayp iyi olmadığımı soruyordu cidden değer gördüğümü hissettim. Her şey normal ve mükemmel ilerliyordu ama ne olduysa bir kaç hafta sonra oldu. Birden benimle konuşmayı kesti. Yüzüme bile bakmıyordu artık. Her şey hız trenine binmek gibiydi yavaşça yükseldik ama birden dibe çakıldım. Hayatımda koca bir boşluk hissediyordum zaten uzun süre de bunu kaldıramadım. Hem arkadaşlarım hem de ailem yanımda oldu onlara minnettarım ama yorucuydu.
Bir süre sonra hissettiğim kötü şeyler azaldı onu unuttum diye düşünüyordum sevgimden bir şey eksilmemişti aa aşmıştım bir şeyleri. Ama kısa süre önce tekrardan kötü hissetmeye başladım. Benim dışımda bütün kız arkadaşlarımla normal bir şekilde iletişim kuruyorken benim yüzüme hala bakmıyordu. Kendimi kenara atılmış çöp gibi hissetmeme sebep oluyor. Arkadaşımla konuştum bana sen alışmıştın asıl ihtiyacın olan unutmaktı dedi. Ama unutmam çok zor özellikle onu her gün görüp sesini her gün duyarken. Bilmiyorum belki de bu yıl onu aşabilirim. O günleri görecek miyim sizce?
İlk yazım olduğu için kalitesinin çok iyi olmasını beklemiyorum ama elimden geleni yaptım kendimi geliştirmeye devam edeceğim.
31.12.2022 20:16
