Biz insanlar çok tuhaf varlıklar değil miyiz?
Mesela muhteşem bir hayat yaşarız ama daha fazlasını isteriz. Veya bizi seveni görmezden gelir illa ki ulaşamadığımız kişiye takarız kafayı, onun aşkını dileniriz.. Evlenmek isteriz, evleniriz hep şikayet ederiz. Çocuk isteriz olur, erken mi oldu ki deriz.. Bir eşyanın sahibi oluruz, şu da olsun yetmez deriz.. Biz hep nankörlük ederiz..
Huzur mutluluk dan önce para diyen insanlara dönüştük.. Para varsa huzur da var mutlulukta diyenler okadar çok ki çevremde. Nimet azgını derler bizim burada böylelerine.. Ne şükür bilir böyle insanlar, ne kadir kıymet. Bir de bencillerdir ki sormayın gitsin..
Biz insanlar değişiyoruz.. Değişmek den ziyade azcık GELİŞSEK belki hersey daha farklı olabilir. Sadece bana gerisi önemli değil diyen varlıklar olduk.. Biz ki mahalle kültürü olan, eski sobalı evlerde oturan, annemizin hangi komşuda olduğunu terliklerinden bilen, bir şey bittiği zaman komşumuzun kapısını rahatlıkla çalıp isteyen, saf temiz çocuklardık.. Ne ara böyle olduk?
İnsanlık ölüyor.. Her geçen gün duygularımızı yitirir hale geliyoruz. Gülen insanı çok gülüyor diye yargılayan nesillere dönüştük.. Selam vermek, almak kolay gelsin demek, yok artık lugatımızda.. Suratımız asık, kaşlarımız çatık, yolda yürüyen putlara dönüştük adeta.. Nankör, şükürsüz varlıklar olduk. Öyle bir nesil olduk ki; Kuşlara taş atan, ağaçları kesen, toprak kokusuna ııyy diyen.. Yağmur yağıyor ıslanıyoruz diye sitem eden insanlar olduk..
Hayat akıp gidiyor ve ne yazık ki insanlık yok oluyor. Acı çekene zevkle bakar olduk.. Düşen insana tekme atma konusunda da ustalaştık.. Duygularımız yitik bitik artık..
İnsanlık elden gidiyor. Nereye gidiyorsa söyleyin gitmesin. İnsansı görünenlerle ömür geçmiyor çünki..
