Çok spontene bir yazı olacağını şimdiden söyleyeyim. Burada çok okunmadığım için deneyimlerimle ilerlediğim rahat bir yazı olacak. Öncelikle söylemeliyim ki hiçbir zaman zayıf biri olmadım geçen yıla kadar. Eğitim hayatımın her döneminde zorbalığa maruz kaldım. Haklı çıkamayacaklarını anlayınca hep fiziksel özelliklerimden vurdular. Katlana katlana devam etti ve başından beri özgüvensiz bir çocuk oldum.
Ve 14 yıl boyunca yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen arkadaşım incecik biriydi. Hep düşünürdüm acaba onun gibi olunca nasıl hissederdim diye. Zayıf olmak hep istediğim bir şeydi. Hiçbir zaman obez falan da olmadım ama kiloluydum işte, zayıf değildim. Kimse bana bakınca “vay …. özelliği ne güzel” demiyordu, çünkü öyle bir özelliğim yoktu. Yalandan güzelsin diyorlardı ama elbette anlıyordum teselli güzeliydim ben. Çevrem benim inadıma mükemmel insanlarla doluydu. Mükemmel vücutlu, mükemmel yüzlü, mükemmel ciltli insanlarla. Özgüven dediğimiz şey bende hiç yoktu ve kendimizi olduğumuz gibi kabullenelim safsatasına asla inanmıyordum. Çünkü bunun ben de farkındayım ve ben beni böyle kabullensem bile kimse beni böyle kabullenmezdi. Evet sevmek kötü özellikleri de kabullenmektir hıhı, öyle bir şey yok kendimizi kandırmayalım. Öyle bir şey olsa sevdiklerinizle ilk tartışmanızda yüzünüze vurulmaz kötü özellikleriniz. Deneyimlemesem söylemezdim. Kimse mükemmel olamaz ama mükemmele atılan her bir adım çok değerli bence. Velhasıl pembe gözlüklerimi çıkaralı çok oldu. Kendimizi kandırmak antidepresanlar gibi geçici. Siz kendinizi isterseniz oyunlarla isterseniz kitaplarla isterseniz yoğun bir programla kandırın. Elbet bir gecenin 4’ünde uykunuzu kaçıracak gerçekler, tavanı izleyerek halledemeyeceksiniz de.
Ben geçen yıl gözümü açtım ve evet kimse beni bu şekide sevmeyecek dedim. Yoğun bir diyet ve spor düzeni oluşturdum. Kendime inanamadığım bir azimle devam ettirdim bunu ödül günleri yapmadan. Özel günlerde bile gün boyu yemeyip akşamında suyunu çıkarmadan yedim yiyeceklerimi. Vücudum başından beri böyle bir düzenle karşılaşmadığı için çok çok hızlı kilo vermeye başladım. 1 günde 1 kilo veriyordum. Ama o dönemde kendimi aç da bırakıyordum. Sırf yemek yememek için uyuyordum. Açlık benim için bir sorun değil normaldi artık. 4’e kadar yemeyip 6’ya kadar yemek yemeyi bırakmaya çalışıyordum. 11 kilo vermiştim ve zaten aşırı kilolu olmadığım için eskiye göre (ve biraz da normale göre) çok güzel bir fiziğim vardı. Yazın zayıfladığım çevrem tarafından daha belli oldu ve gerçekten beni göklere çıkaran iltifatlar aldım. çok mutluydum çünkü uzun süredir beni görmeyen herkes hakkımda çok güzel şeyler söylüyordu.
Ve okul başladı… Sınıfımdaki bütün kızlar -bir tane arkadaşım hariç o da benim gibi birbirimizi anlıyoruz bu konuda- bana göre değil BMI’ye göre zayıflardı ve onlara da imreniyordum. Benim zayıfladığımı hiçbiri anlamadı. Sürekli soruyordum hiç mi zayıflamamış duruyorum diye ama ben anlamıyorum tarzı şeylerle geçiştirdier -bence-. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki onların yanında anlatamam. Aslında olmak istediğim yerdeydim ama onlar sayesinde artık olmak istediğim yerden çıkmıştı orası. Ve korona da bitti ama ben hala maske takıyorum. Çirkin olduğumu düşünüyordum özellikle geçen yıl. Okuldaki kızlar da yine çok güzel desteklerini eksik etmemişlerdi ve güzel olmadığıma dair görüşleriyle minicik özgüvenimi yerle bir etmiştiler. Sürekli de yüzümde nereyi beğenmiyorsunuz diye sorardım ve roman uzunluğunda bulunurdu. Evet bu konuda çok sinirliyim çünkü sırf üzülmem için bunları söyleyen de vardı ve ben insanoğlunun bu kadar şerefsiz olmasına katlanamıyorum. Kim katlanabilir ki?
Şimdi aradan bir yıl geçti ve ben eski kiloma dönüyorum yavaşça. Dışarıdan belli olmuyor çünkü spor sayesinde kilom daha orantılı dağılıyor. Dişlerimi sevmiyordum diş teli taktım ten rengimi beğenmiyordum bir sürü malzemelere yüzlerce para döküp istediğim hale getirdim. Şimdi bana sorarsanız kendimi yine sevmiyorum ama maskeyi çıkarabilecek konuma geldiğimi düşünüyorum, yani maske takmayacak kadar seviyorum kendimi. Ama ya insanlar görünce beğenmezlerse ya da garipserlerse diye yine çıkaramıyorum.
Şimdi öncelikli hedefim yine eski azmimle spora başlayıp eskisinden de daha zayıf olmak. Bana zarar veren insanları umursamamak ve kendime odaklanmak. Zorunlu birlikteliğim olmasa yüzlerini dahi görmek istemem öyle tiksiniyorum onlardan artık. Ben iyi bakıyordum yine ama dostlarıma ben mi abartıyorum acaba kisvesi altında anlattıklarıma onlar şok olunca oturdu birçok şey. Aman incinmesin aman üzülmesin de demiyorum artık bana yaşatıyorsa bu dünyada en az bir kere yaşasın ve beni ansın. Bu halde olmamın sebebi onlar ve bu yüzden yaşattıklarını yaşasınlar. Ben de onları unutacak kadar güzel şeyler görmüş olayım. Umarım okurken kendinizi görmemişsinizdir 🙂 Ben yeni hayatıma doğru yola çıkıyorum, umarım yolda petroller vardır.
