Yaşam her insan için farklı anlamlar ifade eder. Çoğu insan her ne kadar kabul etmese de hayatı genele uymaktan ibarettir. Kimse hayatını varoluşuna göre inşa etmez. Kendi yaşamını kendi kurmadığı gibi var olana uyum sağlamakla geçer ömrü. Oysa ki her insan farklıdır birbirinden. Kimse benzemez bir diğerine. Belki de uyum sağlamak bu yüzden bu kadar zordur. Farklılıklar da insana ait olduğundan.
Bazılarımız başarır uyum sağlamayı. Bazılarınaysa bir ömür bile yetmez. Tüm ömrünü sessizlikle geçirir kimseye yetemediğinden. Sorsan eksiktir diğerlerinden. Kimse suçu kendinde aramaz herkesleştiğinden. Onu görmezden gelir özel olduğunu göremediğinden. Belki de insanlığını kaybetmiştir benliğini yitirdiğinden. Oysa herkes olamayanın haberi bile yoktur kendinden. Belki o da suçlu olduğunu düşünür. Karşısındaki kitle değil de en çok kendisi iter ruhunu yalnızlığa. Bunun kendisine ceza olduğunu düşünür neye ait olduğunu bilmeden. Onun için en büyük hapis sanılır yaşam, onu yalnızlığa itip acizliklerini örtenlerin aksine.
Dışarıdan bakınca yalnız olanın mutsuz olduğu düşünülür. Belki o yalnızlığını yemyeşil bir yaşama çevirmiştir. Belki sessizlik onun için en etkili ilaçtır. Belki o insanlığını kurtarıp ruhuna yetebilmeyi öğrenmiştir. Belki de en çok o insan olmayı becerebilmiştir.
