Bazılarının huyudur insan kaçırmak. O kadar yerleşmiştir ki ruhlarına artık bilinçsiz yaparlar bunu.
Ben onlara insan kaçıran diyorum. Sürekli olarak insanları kendilerinden uzaklaştırırlar. Kimisi pes eder çabuk gider. Kimisi bekler her kaçırdığınızda geri gelir ama biliyor musunuz hepsi bir gün mutlaka gider. İnsan kaçıranların kaderi budur. Onlar da kaçanların ardından kırık ve umutsuzca bakarlar. Anlayamazlar neden kaçtı? kim kaçırdı?
Tabi bazıları farkındalık treninin içinde çoktan seyahat etmektedir bile. Onlara daha çok üzülürüm biliyor musunuz çünkü en kaçırmak istemediklerini bile kaçırmak ve bunu engelleyememek zor olmalı. İnsanın kalbini yakar bir kere.
Yalnızdır insan kaçıranlar. Hatta belli bir zaman sonra kimseye yaklaşmazlar tekrar kaçıracağım korkusundan dolayı.
Ağlamazlar ağlayamazlar. Dediğim gibi göz yaşlarımızı silen olmadıktan sonra ağlamanın ne anlamı var ki ?
Ağlamanın o asıl hisleri çöküntüsü ağlamadan önce ve sonra gelir. Oralarda da yalnızsanız ağlamanın bir anlamı yoktur.
Kabullenilir bir zaman sonra. Değiştirilmiyorsa silinmiyorsa üstü de karalanmıyorsa kabul etmekten başka çaren yoktur. Kabul etmek kolay değil hiçbir zaman. Hele de yalnız oluşunun insan kaçıranlığından dolayı olduğunu bilip o şekilde kabul etmek daha yaralayıcı.
Ben insan kaçıranlara bir kelime ithaf edecek olsam talihsiz derdim. En istediklerine hayır diyip bir de arkasından döver gibi kovalayan ondan sonra da kaçırdım diye ağlayanlar ancak talihsiz olabilirdi zaten.
Talihsizler kervanına katıldığını fark ettiysen öncelikle panik yapma, sadece hazır ol sevdiklerinin bir bir kaçışına ve o kaçışların sebebinin sen olduğuna. Sonra da sessizce kabullen. Ne kadar savaşırsan o kadar canın yanar. Kim için canını yakacağına dikkat et.
Saraswatinin mırmırı
