İnsan bir toz tanesi gibidir demişti nenem. Kafanı kaldırıp gökyüzüne bakınca daha ışığı bile dünyaya gelmemiş yıldızları düşününce, insan bozkırda rüzgarını savurduğu toz parçalarından bile daha küçük demişti. Bu yüzden hep kaybolmuş gibi hissettim kendimi. Sonsuz bir bozkırın ortasında bir toz tanesi bile etmeyen bir dünyada, bir toz tanesi bile etmeyen bir ben vardım ve o ben sanki kayıp gibiydim. Başka bir memleketin gökyüzünde kaybolmuş bir yıldız gibi. Belki bu yüzden kandırabildim kendimi. İnsanın en iyi kendini kandırdığını bilerek. Kendimi hep kandırıp durdum. Ben merhamete inandım. O toz tanesi gibi insanı koskoca kainattan daha büyük yapan şeyin merhamet olduğuna inandım. Madem ki merhamet vardı insanın özünde o zaman en güçlü olan o değil miydi? İşte bu yüzden bakmadım arkama. Ne önünü düşündüm ne sonunu. İçimden geldiği gibi yaşadım hep bu hayatı. Çünkü benim en büyük gücüm buydu. Çünkü benim bir toz tanesinden daha büyük yapan şey işte buydu. İnsanı bir toz tanesinden daha büyük ve daha güçlü yapan şey önünü sonunu düşünmeden, arkaya bakmadan yürümektir demiştim ya hani. Ama yanılmışım. İnsanı dünyadan daha büyük yapan ne merhametmiş ne de korkusuzluk. Acıymış. Bunu iliklerime kadar anladım. Acıta acıta öğretiyormuş hayat insana. Döve döve eğitiyormuş buğdayın başakları gibi. Buğday tanesi gibi dövüldükçe çıkıyormuş insan başakların içinden. Ama ben ne büyüyebildim ne de o başağın içinden çıkabildim. Daha kaç darbe daha yemem gerekiyor bilmiyorum. Daha ne kadar kaybetmem gerekiyor bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey varsa o da yediğim dayağın ne ilk olduğu ne de son olacağı. İnsanın hayatında dönüm noktaları varmış ben bunu öğrendim. Keşke yapmasaydım dediği anlar varmış bunu öğrendim. Benim keşke yapsaydımlarım yoktu. Çünkü hep yaptım. İçimden geldiği gibi yaşadım. Belki de bunun bedelini ödedim hep. Bu hayatta ne öğrendin derseniz bana. Selin önünde durulamadığını öğrendim. Yaşanacak varsa yaşanacak. Buna kimse engel olamaz. Ve acıyı insanın kendisinden başkası dindiremez vesselam.
insan bir toz tanesi gibidir demişti nenem
