Aslında heyecanlıyım. Yazmayalı uzun zaman oldu ve ilk blog denemem. Ama uzunca bir düşündüm de kimseye güvenci kalmamış ,kimseyle bir şeyini paylaşamayan bir insan olarak hislerimi, üzüntülerimi, mutluluklarımı, kırgınlıklarımı buraya iliştireceğim.
Şuan nöbetteyim. Kafamın içinde geçmişin bin bir türlü karalaması var. Yorgunum, bitkinim birazda hissiz.. Evet evet bu halde insanlara şifa, derman olmaya çalışıyorum. Hemşireyim ben. Bir yandan bana müthiş iyi gelen bir mesleğim var. Çocuklara dokunduğumda, onlara iyi geldiğimde inanılmaz iyi hissediyorum. Şöyle de denilebilir; kendimi işe yarar ve iyi bir insan olarak hissettiğim dupduru bunu yaşadığım yer hastane.. Kendine de vurdun demeyin. Çok vuracağım daha ki bu zorlu yol bittiğinde dönüp kendime sıkıca sarılabileyim.
Bugün 14 Şubat ve erkek arkadaşımdan ayrıldım. Aslında olmayan bir ilişkiydi. ‘Casper ilişki’ İttirdim bu zamana 1.5 yıl oldu ite kalka geldik. Ve ben bugün aşamayacağımı düşündüğüm bir sürü sorunla baş başayım. Aslında daha kötüleri oldu. Son 7 yıl benden çok şey aldı.. İlişkimde geçmişteki yaralarımın kanıyla kirlenmişti zaten.
İşte burada kah ağlayacağım, kah başınızı şişireceğim (buda blog mu ya demeyin öğreneceğim zamanla:) ), kah sizden bir şeyler öğreneceğim, sizlere bir şeyler katadabilirsem ne mutlu bana.
Oh azıcık rahatladım. Oksijenin (tabi maskenin izin verdiği kadar) ciğerlerime indiğini hissediyorum. Hoş geldim o zaman ☀️
