Türümüzün özünde umut ve sevginin olduğunu unutmayalım. Buna inanmıyorsak ne için yaşıyoruz. Teslim bayrağını çektik demektir. Kötü karşısında kötümserlik kötüye güç vermek onu iktidarda tutmak demektir. Kötümserlikle yeni bir dünya kurulamaz, tersine kötü dediğimiz düzen ileriye bakmayan, kendine güvenmeyen mutsuz, edilgen insanlarla sürüp gider.
Umutsuz olmaya hakkımız yok. Umutsuzluk bir şey yapamam, değiştiremem, zavallının biriyim deyip, kendimize saygımızı yitirmemiz demektir. Amerika’da bir okulda psikologların yaptığı bir deney çok ilginçtir. Öğretmen çocuklar der:bilim insanlarının yaptıkları araştırmalara göre, mavi gözlü çocuklar zeki, kahve renkli gözlüler ise öğrenmekte zorluk çeker.
Sonraki günlerde mavi gözlüler sınıfta daha iyi not alırlar. Sınıfta en çok onlar el kaldırırlar. Teneffüste kahve renkli gözlüler kavga çıkarır, oyunbozanlık yaparlar.
Bir hafta sonra öğretmen yanlış söylemişim kahve renkli gözlüler daha iyiymiş der. Durum hemen tersine döner. Kahve renkli gözlüler daha iyi daha çok daha çabuk öğrenirler. İşte neye inanırsak onu gerçekleştiririz. Evet, virüsle boğuştuğumuz bu günlerde ihtiyacımız olan tek şey umut etmek. En son şeyde olumsuzluk kalıplarımızın esiri olmak.
Kişinin sevdiği ilk şey kendisidir.Bu ona iki şey kazandırır: biri hayatta var olmak birde yaşamı sürdürmek. Oysa iyi yaşamak daima başkaları ile yaşamaktır.
