Kendinden memnun olmayan kadından Merhabalar,
Antidepresanlar bir işe yaramaz düşüncesinden kendimi alamıyorum. İradesizliğimi yargılıyorum. Her geçen günde bir karar alıp, uygulamaya debelenip, bir de üzerine kendimi üzüyorum.
Neden? Bunu neden yapıyorum. Bıkmadan, usanmadan, ağlaya ağlaya yapıyorum. Durduramıyorum kendimi. Sıçtığımın duygusal yeme bozukluğu saçmalığında debelenmem ayrı, işimde istediğim doyuma ulaşamamam ayrı, her biri bir yandan vuruyormuş gibi.
Olur mu? İnsan kendine yetebilir mi? Biri bir şey söylesin. Yeter miyim? Bu süreci paylaşmaya, yeniden yeniden yenilip yeniden kalkmaya da hazır gibiyim a dostlar. Bu aralar ağzım bir bozuk. Süreci paylaşırken söversem aldırmayın. Çünkü artık sokucam işin böylesine kıvamındayım.
Her açıdan toparlanmak istiyorum. İki senedir toparlanmaya çalışıp yuvarlanmak daha da bir yoruyor yüreğimi.
Başlayalım. Ama nereden başlayalım? Önce gereksiz eşyaları kestırdım gözüme. Onlardan kurtulmaya başlıyorum. Kazaklar, elbiseler, belki fazladan bir kavanoz… Her şey kısacası. Önce somut şeyler. Bunu daha önce de yaptım. Sağlam minimalistlerdendim ama şu an boka batmış hissindeyim. Daha da azalmak istiyorum. Anlatacağım zamanla. Öpüyorum bebeklerim sizleri…
