Selam..
Bu benim ilk yazışım nasıl başlıcağımı bilmiyorum bodoslama başlıcam. Bu hayattada öyle değilmi başlamak, birşeyleri başlamak ve bitirmek en zor olan kısımlar başlangıç ve son arada geçen o zaman bir şekilde akıp gidiyor. Normalde bu zamana kadar ara ara içimden taşan dertlerim olduğunda defterime yazdım. Deftere yazdığımda bir tek o yapraklara dokunuyordum ama şuanda benimle aynı duyguları paylaşan hayatlara dokunucam belkide. Bu arada yazma konusunda hiç iyi değilimdir. Türkçe sınavlarında kompozisyonu bile zor yazardım ama iş kendi hayatına gelince kelimeler akıp gidiyor. Cümlelerin ardı arkası kesilmiyor. Şuan bir hastalık evresinden geçiyorum bana manevi anlamda çok şey kattığını hissediyorum, kimlerin yanında olduğumu gördüm. Ama ne kadar değiştim desemde zor olan değişimin ta kendisiymiş. Hayatındaki insanlar değişmeden hislerin değişmeden pek birşey ifade etmiyor sanki. Ama hayatta bu değilmi her gün bir değişimin içindeyiz. Hayatımızdaki insanla beraber değişiyoruz ve bu duruma beraber adaptasyon sağlıyoruz. En çokta can yakan ne biliyor musunuz biz değişti diyoruz asıl olan belki tanıdığımızı sanmak ya da görmek istediğimiz yüzü kalbimizde nasıl durduğu bizim nasıl nitelendirdiğimiz. Kalbinize yakışan, size siz olduğunuzu en önemlisi değerli olduğunuzu hissettiren insanları kalbinize alın. Çünkü kalp öyledir ki bütün dünyayı sığdırırsınız içine ve yaşamaktan karar almaktan korkmayın. Ben korkuyorum henüz okadar cesur olduğumu düşünmüyorum. Ama siz cesur olun sizinle kalmak isteyenler kalın hatanız varsa beraber düzeltirsiniz. Bazen ölmek isteriz ya kolay olanda bu değilmi ÖLMEK, yaşamak en zoru herşeye rağmen. Yazdıkça neyi farkettim biliyormusunuz içimdekileri henüz dökememişim kelimelere dedim ya ardı arkası kesilmez cümlelerimin. Bazen cümlelerin yükü okadar ağır oluyorki yazmayı, duygularını ifade etmeyi zamanla öğreniyorsun. İçimdeki ben merhaba…
