Bir ülkede geleceğe umutla bakabilmek için…
İnsanların da bozulmamış olması gerekir…
Uygulanan sistemin de bozulmamış olması gerekir.
İnsanlar, salt iktidara yakın olduğu için bir yerlere geliyor/getiriliyorsa, insanlar daha önce orta halli bir esnaf veya işadamı iken, birden döneme bağlı olarak zenginleşiyorsa ve bu zenginleşme akılla izah edilemiyorsa…
Geniş kitleler, bir yandan zenginleşmenin ve büyümenin olduğu bir ortamda, yerlerinde sayıyorsa, geçim derdiyle ömürlerini tüketiyorsa…
Hanehalkının bütçesi ayın sonunu getiremiyorsa… Bütçe sürekli açık veriyorsa… İnsanlar, gerçekçi olmayan bir ekonomik ortamda, sürekli tüketmeleri yönünde “uyarılıyorlarsa”, buna bağlı olarak kredi kartı harcamalarının günbegün arttığı, yine kredi borçlarının katlanarak borçluların karabasanı hâline geldiği bir reelpolitik ortamda…
İnsanlar geleceğe nasıl umutla bakacak? Liyakatin yerinde yeller esiyorsa, devlet kadrolarında yandaşlık yapılıyor, nepotizm alıp başını gittiyse, insanlar iş bulabilme ümidini başka ülkelere kaydırıyorsa…
Özellikle… Siyasal iktidarın “zamanın ruhuna” istinaden güç zehirlenmesine uğraması ve demokrasiyi zaafa uğratması…
Yine bir ülkede, kadınlara reva görülen ikinci sınıf muameleler “normalmiş” gibi kabul edilerek, kadın cinayetlerinin önüne geçilemiyorsa, cinsiyetçi yaklaşımların, yaşamın her alanında kanıksanması ve bunun düzeltilmesi adına harekete geçilememesi…
Böyle bir ülkede yarına nasıl umutla bakabilir?
Cemaatlerin, tarikatların, vakıf adı altında gizli amaçları olan yapılanmaların, ülkede el üstünde tutulması karşısında, devlet olanaklarının bu kesimlere tahsis edilmesi karşısında, yoksulluğun ve umutsuzluğun gittikçe katmerleşmesi…
Umut, ümit çok güzel ve anlamlı sözcükler…
Hani derler ya, “içi beni dışı seni yakar!”…
İşte öyle bir şey…
