Uzun süredir kafamda düşünüyorum ne yazsam diye .Biliyorsunuz sınav sürecinden dolayı kafam çok karışıktı ve çok yorgundum. Bolca dinlendim diyemiycem daha da zorlu bir sürece girdim. Tercih yaptım ama şimdi de açıklanma sureci var. Bu süreçte yine yalnızım. Hiçbir arkadaşım ya da kuzenim yok yanı kimsem yok. Derdimi anlatacağım bir kişi bile yok.
Açıkçası ailem pek umursamıyor beni. Puanım iyi ama yine de onların istedıği bir puan değil. Özellikle babamın istediği.. Gerçi ne yapsam beğenmiyor. Etrafımızdaki kişilere çok iyi davranıp bana sürekli küçümseyici ve ağır hakaretlerine sanırım artık dayanamıyorum.. Tek çarem üniversitenin tutması. Beni anlayacak ya da nasılsın diye soran bir kisi bile yok. Koskoca dünyada yalnız olmak da farklı bir şey.
Ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum. Elimden geleni yapıyorum hala beğenmiyorlar. Hata yapsam beni yerle bir eden ailem ki hata dediğimde eve geç gelmek o da 10 ya da 20 dakika onun dışında buyuk bir hatam da olmadı hanı buna rağmen çok acımasızlar. Her şeyi çok kolaya alıyorlar. Onlara göre tam puan almak bile kolay. Sınava bile çok büyük yükle girdim. Etrafımdaki insanların sürekli beni küçümsemesini ve aslında bunu rahat yapmalarındaki en büyük etken ailem. Hiçbir zaman arkamda durmadılar hep başkalarının sırtını sıvazladılar. Yaşım 20 ve küçük yaşta hayata atıldım. 12 yaşındayken 3 yasında olan kardeşime baktım 3 yıl kadar annem çalıştığı için. Ben bundan asla gocunmuyorum ancak insan nadır de olsa takdir görmeyi bekliyor.
Hiç unutmuyorum ortaokulda arkadaşlarım dondurma yemeğe giderken ben koşarak eve geliyordum. Hiçbir etkinliğe katılmazdım çünkü evde beni bekleyen bir kardeşim vardı.Koşa koşa gelip komşumdan kardeşimi alıp eve geçerdim. 12 yaşındayken ilk yaptığım yemek taze fasulyeydi. Oysaki bır çocuğun ilk yaptığı yemek yumurta ya da makarnadır ben fasulyeyle başlamıştım. Evin bütün işlerini yapardım bunlar zor değildi, benim için zor olan hiç takdir edilmemek aksine ailemden sürekli hakaret yerdim. Zayıf biri olmadım hiçbir zaman. Bebeklikten beri hep balık etliydim. Babam da bundan dolayı hep hakaret ederdi. Zaten beni kilomdan vuruyor hep çünkü başka bir yanlışım yok.en artık kimse tarafından değer gördüğümü düşünmüyorum ve çok bunaldım şu an tek çarem üniversitenin olması aksine olmazsa daha çok kötüleşicem.
Geleceğe küçük bir not: Hiçbir zaman böyle bir ebeveyn olmıycam.
Okuduğunuz için teşekkür ederim ..
