HİSLER, ANLAŞILMAMAK, YÜK OLMAK VE YAŞAMAK ÜZERİNE…

Yaşayabileceğim iki tane ev olmasına rağmen, hem fiziki hem de ruhen kendime ait bir yaşam alanım yok. İnsanlara yük oluyormuş ve gittiğim her yerin huzurunu kaçırıyormuş gibi hissetmekten alıkoyamıyorum kendimi. Kendime ait bir evim, odam, yaşamım yok… Sürekli olarak birilerinin müdahalesi altındayım. Duygularımı anlamsız, korkularımı yersiz ve çocukça, hobilerimi ergence olarak niteliyorlar ve bunu yapanlar en yakınlarım. Ben empati yaparak herkesi anlamaya çalıştıkça, onlara ve sınırlarına saygı duydukça, kendimi anlatmak için çabaladıkça herkes sağır oluyor bana. Aynı şeyi onlardan da beklemem benim mi hatamdı yoksa? Ve yaşamak hep mi böyle zordu, yoksa büyüdükçe daha da mı zorlaşmaya başladı her şey?
İnsanların birbirlerini dinlemeleri, anlamaları, birbirleriyle konuşabilmeleri için onlarca yol, binlerce sözcük var. Ama hala anlamıyoruz birbirimizi ve anlatamıyorum kendimi… Anlamak ve anlaşılmak, birbirimize, sınırlarımıza saygı duymak bu kadar zor olmamalı! Birbirimizi dinlemek, yanlışlarımızı anlayışla  karşılamak, hata yapmama izin vermek bu kadar zor olmamalı… Bu kadar imkansız olmamalı herkesin kendi yolunda yürümesine izin vermek.
Şu zamana kadar hep çabaladım, istedim ki konuşarak çözelim problemlerimizi, istedim ki açık açık söyleyeyim duygularımı ve istedim ki anlatabileyim kendimi. Ancak olmadı, ne kadar denediysem de olmadı. Ben kendimi anlatmaya çalıştıkça sağır oldu herkes, zorlandığımı gösterdikçe kör oldular. Ben iyileşmeye çalıştıkça daha da yaraladılar ve iyiliğimi isterken baskılarıyla beni daha da bunalttılar, isteyerek veya istemeden… Vazgeçiyorum, hepsinden ve herkesten vazgeçiyorum. Bana, duygularıma, düşüncelerime, sınırlarıma ve hobilerime saygı duymayan herkesten, her şeyden… Mücadele etmeyeceğim artık… Bir sır gibi, bir gizem gibi, anlaşılmadan ve çözülmeden yaşayacağım. istediği kadar çocukça olsun hobilerimi yapacak, kendime saygı duyup kendimi sevecek ve en çok parayı kitaplarıma harcayacağım. Anlamlı bir hayat sürecek, kimsenin varlığına muhtaç olmadan yaşayacağım… Bir gün…