Yazdım sildim ,tekrar yazdım tekrar sildim .
Offff ne zormuş insanın kendini anlatması. Hangi kelime yeterdi. Hangi kelime anlatırdı içimde kopan o fırtınayı.
Sanki anlattığı her kelimede, her cümlede eksik varmış gibi… Hiç bir kelime anlatamaz içinde yaşadığın o hüznü sadece kendine konuşur insan. ACI ÇEKİYORUM DİYEMEMEK . NE ZORMUŞ… Ezilip duruyoruz bu yüzden belki anlatamıyoruz içimizdeki acıları… Anlaşılmamak korkutuyor bizi. Anlamasınlar da bunun derdin değiliz .
Tarif işte tarif edemiyoruz .
Offf ne zormuş kendimizi anlatmak .
Neden hiç bir kelime bizim acımızdan daha güçlü olmuyor
Neden hep geceleri basıyor bu hüzünler! Biz neden gecenin karanlığında herkesin uyumasını bekliyoruz ….
Ağlamak neden utanç verici? Ben ÖZGÜRCE hüngür hüngür ağlamak istiyorum , başkasının yanında.
Ağlamak utanılacak bir şeymiş gibi, sanki acılarımız bizim kabahatimiz gibi, geceleri bekliyoruz. Kimsenin olmamasını tek kalmayı… Hani dertler paylaştıkça azalırdı, azalmıyor ki !
Azalması için önce paylaşmak gerekmez mi ? Biz daha acılarımızı paylaşmayı başaramıyoruz …
Başarırsak belki o zaman ….
DEĞİŞİR HER ŞEY…
