Herkesin bir gelmeyeni vardı, birde hiç gelmemiş olanı…
O sıcacık yüreklerde birgün üşürmüş, belki bir yağmur altında belki bir kar altında. Meğer yaşadığımız hayatta gidenler, yitirdiklermiz en büyük öğretmenimizmiş.
Çünkü insan en çok terk edildiği yere yitirdiği zamana aittir. Hayat dediğimiz uzun yolda yürürken, sadece bedenimizi büyüten şeylere ihtiyacımız olduğunu değil birde yüreğimizi büyütenlerlede yaşamamız gerektiğini anlıyoruz zamanla acı ile mutluluk ile sevmek, sevilmek ile…
bir zaman gözlerini dikermiş insan uzağa, anıların bir film şeridi gibi geçtiği, yalnızlığın, hatta ıssızlığın hayatın manasına, derin bir anlam verdiği zaman.
İşte o zaman üşürmüş insan. Ve birgün insan o hep üşüdüğü yerde ölürmüş.
