Artık büyük küçük fark etmeksizin herkesin derdi haline gelmiş olan ekonomi.
Özellikle pandemi sonrası iyice dibe batan, doların 8,50 tl olmasıyla insanların git gide daha da perişan eden, istediğimiz şeyleri yapmamıza ve rahatça yaşamamıza engel olan ekonomi.
Kimsenin reddemeyeceği bir şekilde her şeyin sonu paraya çıkıyor. İhtiyaçlar dışında bir şey yapmak istiyoruz ama o da ne? Her şey pahalı ve paramız yok.
Bir dışarı çıkalım nefes alalım, gezelim, tatil yapalım diyoruz; yol parasına, kahvesine kadar her şeyi hesaplamadan bir şey yapamıyoruz. Oysa ki herkes ister kafası rahat dolaşsın, istediği şeyleri alabilsin. Ama nerdee?
Dolar üzerinden artan alışveriş masfrafları da daha bir sinirlendiriyor insanı. Birinin evde ihtiyacı olan şey, yağ mesela. Neredeyse her yemekte kullanılır ve gereklidir. Altmış lira. Bir de çay şeker alıyorsun bir de bakmışsın elinde sadece bozukluklar kalmış. Ee başka şey yemek isteyen insanlar ne yapsın? Haftalık ne kadar et tüketiyorsunuz mesela? Yeterince beslenebiliyir musunuz?
Mesela iyi giyinmek, iyi hissetmek istiyorsunuz ama kıyafetler çok pahalı. En uyduruk kumaştan yapılmış bir tişört bile otuz kırk lira. Aslında iyi bir giyim tarzın var ama paran yok. Biz Steve Jobs, Mark Zuckerberg değiliz ki hep aynı şeyi giyen insan kafasında olalım. Biz genciz, iyi görünmek istiyoruz.
En kötüsü de bir hobinin olması. Resim yapmak istiyorsun fırça fiyatları elli liradan başlıyor. Hobi olarak yapmak isteyen insan uyduruk beş liralık fırça almaz ki. Bir spor yapayım, bisiklet alayım diyorsun iyi bisikletler bin lira. Sen gidip ailensen isteyebilir misin o bisikleti?
Okumak bile çok pahalı. Bir test kitabı elli, altmış lira. Düşünsenize sınava hazırlanıyorsunuz ve tek bir dersten en az beş altı kitap bitirmek zorundasınız. Ama yok. Para yok.
Ne olacak bu halimiz bilmiyorum. Ama insanı ekonomi kadar yıpratan az şey var. Azıyla yetinmeyi ve şükretmeyi öğrensek de bazen bu durum insanı çok derinden etikleyebiliyor. Hele de biz gençleri.
