Plan program. Hedefe ulaşmak falan. Bunlar normal insanın yapabileceği şeyler mi cidden. Ben artık bu fikre olan inancımı yitirdim. 21 yaşına gelmişim. Bundan önceki yıllarda bu yaş benim için çok önemli, çok büyüktü. Şimdi ulaştım o yaşa ee ne oldu. Büyüdüm evet. Fikirlerim değişti. Düşünme şeklim, düşünme becerim gelişti. Ama yıllardın hayalini kurduğum, ulaşmaya çalıştığım hedeflerimin hepsi yerinde sayıyor.
Şimdi bir düşünelim. En çok neyi istedim, neyi hayal ettim?
1) Üniversitem
Olumlu başlayalım. Bu güzel bir hedefti ve ulaştım. İstediğim bölüm ve istediğim okuldayım. Ama buradaki sorun farklı. O kazanmaya kullandığım azmim artık yok. Zor bir okulda okuyorum. Diğer okullardan daha faklı sistemi. Bu zorlukta yıpranıp pes ediyor insan tabi ara ara.
Yine olsa yine Tobb etü-Biyomedikal mühendisliği tercih ederdim.
2) Yazarlık
Ben ortaokul yıllarımdan beri yazmayı hayal ediyorum. Bu konuda ilerleme kaydettim sayılır. Ama hala elle tutulur bir noktaya gelmiş değilim. Sadece burası var işte. Kendime ayırdığım alanım.
Ulaşılmamış bir hedef sayılmaz. Yayınladığım yazılarım var sonuçta.
3) Enstrüman
Yine ortaokul yıllarından beri NEY üflemeyi hayal ediyorum. Ama ilerleme kaydetmiş değilim. Geçen sene kursa gittim ama o da “zorlu” okulum sağ olsun aksadı.
Bu konuda ne düşüneceğimi bilmiyorum. Enstrüman çalma isteğimi yitirdim bu pandemide.
4) Güne erken başlamak
Bu da 11.sınıftan falan beri planladığım, arada uyguladığım ama düzen oturtturamadığım bir olay. Erken kalkmak iyi güzel, ama gece oturmak da güzel.
Ben gece insanı mıyım gündüz insanı mıyım çözemedim ki.
Kesinlikle gece insanı değilim. Çünkü gece yapabildiğim iş sayısı çok az. Yazmak da izlemek dışında yapabildiğim pek bir şey yok. Verimim ve isteğim aşırı düşük oluyor geceleri.
Bu konuda da ne yapmalı bilmiyorum. Erken kalkmaya ihtiyacım var ama beceremiyorum.
5. bir maddem daha olmalıydı ama bulamadım. Belki de o kadar acınası değildir halim.
Bilemedim ki.
