“Zamanın yolcusuyuz” diyerek hayata gözlerini yummuştu babaannem.Ölümünün üzerinden seneler geçti.Ben daha ufacıktım. Doyası sohbet edemedim onla.Çoğu bayram ziyaretine gidip elini öpemedim.”kuzumm kınalım” diyerek çoğu kez sarılamadı bana.Gencecik yaşında ayrıldı aramızdan.Yaşlı gözler bıraktı, onu andıkça yüzlerde hafif tebessümler birde.
O kadar özledim ki onu.Tarif etmek imkansız.Annem kadar olmasa da emeği çoktu bende.Hatta çok demek bile yetersiz kalır.Anne sütü almamışım ben.Annem bu yüzden hala laf eder bana.”beğenmedin iki ay birşey emzirdim seni sonra o kuru emzikleri ağzında şapırdatıp durdun ” diye sitem ediyor.Hahah ! Annem benim ya iyiliğimi istiyor tabii haklıda.
Hal böyle olunca babaannemin kucağından inmemişim.Mama ile büyümüşüm.Çelimsizliğimden de bundan hallice.Napayım bebekmişim.Nerden bileyim doğruyu yanlışı.
Birde o dönemler ne babam varmış yanımızda ne arkamızda bir destekçi.Yokluktaymışız işte.Öyle şimdiki gibi el bebek gül bebek büyümek nerde! Çeşitli mamalar,ek gıdalar,takviyeler falan falan işte.Yok yani.
Bu arada baba yok derken yanlış anlaşılmasın.İşte yurt dışında yılda bir iki kez geliyormuş.Napsın ekmek parası.Dedemlerin de durumu fakirlikten hallice olunca ekmek zor giren eve bebe bisküvisinden başka ne girsin.
Ama rabbime şükür şuan herşeyimiz var.Babam çok çalıştı.Tabii bizde.Hele o emektar annem.Her işi yaptı kuzum benim.Haklarını zor öderim.İyiki varlar.Kıymetlerini bilin.Keşke dedemle babaannem de olsa da son bir kez daha sıkıca sarılıp öpsem.
Çok erken…erken gittiler.Yoklukları zor oldu.Unutulmadı.Unutmak imkansız.
