Evet, öncelikle merhaba arkadaşlar, dostlar, tüm okuyucular. Çevremizden olsun, kitaplardan olsun, özlü sözlerden olsun, her zaman ” Hayat devam ediyor ” cümlesini duyuyoruz. Peki hayat nasıl devam ediyor?
Bu konu öyle göreceli bir kavramdır ki. Bana göre zor, sana göre kolay, bir başkasına göre hiç… Hayata devam edebilmek denilince ne gelir ki akla? Sadece karnımızı doyurarak bir şeyler yiyip içip yatmakla mı devam ediyor hayat. Bana sorarsanız hayır.
Bu içimizdeki duyguların, aklımızdaki düşüncelerin, planların, projelerin, hayatımızdaki gidişatın, sevmenin sevilmenin ve daha başka bir çok şeyin fazlaca etkisi var bence. Sizlere bu içerik hakkında kanıtlayıcı bilgiler toplayamam. Veya internetten araştırıp sizlere sunamam. Ama anlatabilirim. Yaşanmışlıkları, daha doğrusu yaşanmışlıklarımı sizlere sunabilirim.
Bir insan yukarıda da bahsettiğim gibi sevmekle, sevilmekle, planlarla yaşama dair bir çok şeyle hayatını devam ettirir. Doğdumuzda bunların ne olduğunu bilmeyiz. Ailemizden ne görürsek öyle büyürüz. Neyi nasıl gördüysek ona yöneleriz. Bu gördüklerimiz gibi onlardan aldığımız sevgide çok şeyi değiştirir hayatımızda… Sevgi?
En güzel sevgi aileden gelendir. Eğer o eksikse vay halimize. Anne veya baba ikisinden biri eksik bırakıyorsa seni, en küçüklükten güvensizliği saygısızlığı aşılıyorsa sana tüm hayatın o andan itibaren değişebilir. Yazıma başlarken ben kendimden bahsedeceğim demiştim sizlere. Baya bir uzattın sıktın sende diyenleri duyuyorum sanki. Tamam başlıyorum…
Evet ben bu evin en küçük kızı aynı zamanda en güçlü olanı…
Babam sayesinde ilk bloğumu yazarken bu konuya değinmek istedim. Çünkü bana o güvensizliği aşılayan o en değerli sevgisinden beni mahrum bırakan babamdı. Oturup tüm hayat hikayemi sizlere anlatmayacağım, eminim sizlerde okumaktan sıkılırsınız zaten. Babam har zaman katı bir adamdı ama olsun yanımdaydı, onu hissediyordum. Ama bir gün öğrendim ki aslında babam sadece beden olarak bizim yanımızdaydı. O gösterilen sevgiler, ilgiler hepsi bir yalandı… Bir zaman sonra hiç gelmemeye başladı yani anlayacağınız annem babamdan boşandı. Yoktu artık hoş, olduğu zamanlarda da yok gibiydi ama ben var sanıyordum. Öyle üzücüydü ki umrunda olunmamak, yoksayılmak ve sen onu deliler gibi özlerken onun seni unutması.
Anlatsam roman olur derler ya hani, ben de anlatsam gerçekten sayfalar yetmez. Bu yüzden ufak bir bahsettim ve bitirdim. Ama şunu söylemeden edemeyeceğim, ailesiyle sımsıcak olanlar, o muhteşem sevgiyi sonuna kadar hisseden şanslı insanlar. Sizin için hayatın en şanslı insanlarından birisi diyebilirim. Lütfen onların değerini bilin. Çünkü benim gibi olanlar için hayat olduğundan çok daha zor devam ediyor…
