Öncelikle merhaba ben blog yazmayı bilmiyorum ilk kes blog yazıyorum neyse öyle yazayım bişeyler
Hayat kimine güler kimine ağlar bana ağladı küçüklüğümden beridir arkadaşlarındanuzağım yaşıtlarım yoktu o zaman onlar okula gitikerinde bende peşlerinden giderdim öğretmenler ve arkadaşlarım tarafından eve gönderildim her seferinde ağlaya ağlaya evin yolunu tutardım ve hiç pes etmedim gitip kovdular gelme dediler dinlemedim yine gittim yine gittim ben gittim onlar kovdular çok inatçı bir çocuktum hiç pes etmedim en sonunda yaşımı büyüttü annem bu sefer kimliğimle gittim kovulmadim Oyle de inadım kazanmıştı iyimi yaptım kötümü hiç bilmiyorum öyle böyle 4 yıl geçti aradan biz orta okul için başka köye didecektik çok heyecanıydık hepimiz bu heyecanımızı birbirimizle paylaşırdık yeni arkadaşlar ediniriz güzel yeni aktivitelerimiz olur diye sohpet ederdik baya hecan vardı ne günlerdi neyse servis geldi hep beraber sefise bindik….
Ben bunları yazdım çok iyi geldi umarım okursunuz ben bazı olaylardan ders de aldım onlarida paylaşacamen sizlerle keşke daha önce haberdar olsaydım bu blogdan neyse hiç bişey için geç değil daha anlatacak çok şeyim var umarım sıkmam sizleri maceralı olaylarda var onlarida anlatırım sıkılmazsınız renkli bi o kadar acı bir hayat hikayesi hayat o kadar kolay değil zor hayatta kalmak .
