Size bugün önemli bir kelimeden bahsedeceğim .Aslında dediğim gibi hayatın bizi zorladığı bir kavram daha çok aslında . ”alışmak”
Hayat bizi alışmaya zorlar mı ? Nedir alışmak ? Evet, aklınıza ilk gelen bir sınıfa ,yeni ortama,yeni bir duruma alışmak gelmek olmalı .haklısınız, kısmen doğru fakat hayat bizi buna zorlamaz sadece zamana bırakır , peki hayat neyi zamana bırakmaya izin vermez ?
Tabiki ölüm…
İnsanlar herşeye alışır. Yeni ortam ,yeni iş,evlililik bir çok şey çünkü zaman onları normalleştirir. Ama birini sonsuza kadar kaybettiğiniz zaman hayat bir bencillik yapar ve zamana sadece akıp gitmesini söyler . Kaybettiğiniz zaman onu normalleştirmez sadece ‘ALIŞMAYA ZORLAR’ Biraz daha açayım ;
Sevgi en büyük nimettir , bu nimeti adadığınız birini kaybetmek hele ki sonsuza kadar işte bu zamanı sadece ‘zaman’ yapar . Hayat karanlık gibi çöker üstünüze , denize ,gökyüzüne şiirler yazamaz olursun artık . Hayat bunu bilirzaten seni yüzüstü bırakıp gider , gider çünki seni alışmaya zorlar.
Önceleri aklından çıkmaz,zaman akıp gider,her şeyi unutursunuz ,yemek yemek bile bilmediğiniz bir eylem haline gelir belkide ,ama tüm bunlar hayatın zehirli birer okudur aslında . oklar sana saplanmışta olsa acımaz sana ‘yürü’ der.ilk istemezsin ama hayatın şartları seni zorlar .işine git der, okula git der,sen insansın beslenmek zorundasın ‘ye’ der .Bilmezki boğazından geçmediğini ,ama mecbursundur yersin . Acından gebersende devam edersin bir şekilde yaşamaya .İşte hayat bizi buna zorlar ,zorlar ki dünyaya yetişebilesin .eğer yetişemessen seni ezer geçer’koca yaşlı şişko dünya’.
