Çok garip değil mi bir apartmanı dıştan izlemek?
Ne zaman böyle bir şey yapsam içimdeki o tuhaf hisse anlam veremiyorum. Evet, önümde bir taş yığını var. Kibirlice göğe uzanıp insanları içinde barındırıyor. Hele geceleri, ah o geceler.
Hava karardığında ve evlerin ışığı yandığında, ben o apartmanın karşısındaki boş bir otobüs durağında oturuyor oluyorum. Bazen. Kafamda binlerce hikaye dönüyor. O evlerin her birinin başka hikayesi var. Başka acıları, başka kahkaları, uzun uzun hikayeleri.
İnsan beyninin mükemmelliği mahvediyor beni. Hayranlıktan kahroluyorum. İnsanın beyninin içinde ne sakladığını asla bilemiyorsun. Bir insanı sadece kendi sözlerinden döküldüğü kadar tanıyabiliyorsun. Mükemmelliğe bakar mısınız. İnsanlar sözleri kadar var olabiliyorlar.
Ondan merak ediyorum o evlerin içini. O insanların kafalarında nasıl bir dünya var da o evlerin içini o düşüncelerle donatmışlar.
İzliyorum arada bir dışarıdan. Kimisinin ışıkları yanıyor. Kimisi ışık yakmaya bile tenezzül etmemiş. Hatta kimisinin içinde ışık yakacak insan bile yok.
Kimisi hüzünle yoğuruyor günlerini. Kimisinin duvarlarını şen kahkalar dövüyor.
Sadece bana tuhaf gelmiyordur umarım. İnsanların gözleri. Evler gibi aslında. Onlar daha çok şey söylüyor ama. Bazıları güzel bakar, bazıları derin, bazıları çok manalı bakar. Ne görür o gözler, ne yaşayıp da dönerler evlerine.
Peki hava kararınca yanar mı tüm evlerin ışıkları?
