Güzel günler göreceğiz, güzel günler, güneşli sabahlara uyanacak geçmişin.
Işıklı, parlak, aydınlık günlerde bekliyor umudun çocuk gözleri…
O sabahlarda dingin, huzurlu, neşeli açılacak kapılar.
Bitmedi ki, daha öpemedin gül yüzlü, can bakışlı dostları yüreklerinden.
Daha kopmadı çiçek dalından, savrulmadı toprağa, dur daha…
Güzel günler bekliyor kucağı sana açık…
Ana gibi, şiir gibi, şefkat gibi o kucak…
Hep teselli ettiler bizleri üzüldüğümüzde. Yarınlar güzel olacak dediler. Güzel günler göreceğiz dediler. Biz üzüldük, ağladık belki o sözlerle biraz da olsa teselli olduk ya da olmadık. Ama hep bekledik o güzel yarınları. Kendimizi inandırmaya çalıştık. Yapamadık hep ağladık. Ne içindi bu ağlamalarımız? Ben sen için ağladım. Sen onun için ağladın. O şunun için ağladı. Hep isteklerin sonucunda bekliyoruz o güzel yarınları. Hiç mi gelmedi o beklediğimiz güzel yarınlar? Elbette ki geldi. Ama zaten karşılanabilecek isteklerdi. Çocuktuk kandırdılar elimize bir şeker vererek. Ama şimdi düşler var, hayaller var. İnsan büyüdükçe hayalleri küçülür mü diye sorarlar ya bence küçülmez. Ama tabii ki insandan insana göre de değişir. Büyütürüz hayallerimizi sonuçta güzel yarınlar elbet gelecek diye. Bekledik, bekliyoruz, bekleyeceğiz düşlerin gerçekleştiği güzel yarınları. Ama düşünmek gerek ?Bugünler, dünlerin yarınları değil mi?? diye. Yarınları bugün yapmak bizim elimizde…
Güzel günler bekliyor seni, özlemediğin bir düştü gördüğün…
Bitmesini hiç istemeyeceğin, sonu hiç gelmeyecek rengarenk umut dolu günler var yarınlarda….
Yarınlar var, elbet var…
O günlerde solmayacak güller var…
Kırmayacağın, kırılmayacağın sevgiler var daha göreceğin…
İnsan olduğunu hatırlayacaksın…
Sen olduğun için doğan güne gülümseyeceksin, güzel günler gelecek…
