Sevgili blog okurlarım,
Yoğun geçecek yeni bir gün ile hepinize merhaba diyorum.Saçlarım dağınık,gözlerim şiş…başımda beynimi delip geçecekmişcesine ağırlık veren düşüncelerim,kaygılarım ve tedirginliklerim.Buna ek olan da zapt edemediğim baş ağrım.
Pekte güzel bir sabah değil benim için.Yorgunum,bitmiş ve tükenmişlikten halliceyim .Korkuyorum .Geleceğimi düşündükçe endişem korkuma körük oluyor.Sobadan püskürmek isteyen alevler gibi beynimden dışarı çıkmak istiyor düşüncelerim.Bense tedavimi boş boş tavana bakmakla buluyorum.Pek faydası yok gibi.Ahh! Pandemi beni iyice içime kapanık yaptı.Aylardır gün yüzü görmedim diyebilirim.Sadece dışarı yiyecek birşeyler almak için çıkıyorum.Hayatım üç oda içinde ve yatak pc ikilisi ile geçiyor.Tat aldığımı söyleyemem.Yapışık hayat yaşıyorum.Sanırım depresyondayım.
Yorgun bir geleceğim olacak.Neden diye soruyorsanız eğer şöyle söyleyeyim.Alıştık.Evet alıştık.Saatlerce boş boş yatmaya.Evden dışarı çıkmayaya…Sosyal medya mikrobu kaptık.Telefonsuz nefes alamaz olduk.Şarjımız bittiğinde hayatımız sonlanmış gibi hissediyoruz.Kaygılanıyorum.Biz böyle isek gelen nesil kim bilir nasıl olacak.Pek hayırlı olacak gibi değil.Kaç çocuk sokak arasında oynuyor?Kaç arkadaş birlikte toplanıp kızsa el işi örüyor erkekse top oynuyor?Kaç anne sokakta toplanıp aralarında sohbet ediyor?Kaç baba arkadaşlarıyla pikniğe gidiyor?Misafirlik nerde?Nerde bayram ziyaretleri?
Yok! Son nesilmişiz gibi hissediyorum adeta.Çocukluğumuzda gördük bunları ve artık kalmadı.Saygı yok,büyük küçük bilen yok,huzur yok…Tükettik,tükendik.İnsanlığın sonunu insan getirecek.Hala farkında olmayan insan.Bunları düşündükçe korkuyor ve kaygı duyuyorum.Sonumuzu merak ediyorum.
