Bu gönüllü karantina günlerinde insan çoğu şeyi daha iyi anlıyor.Önceden dışarı çıkmak bana pek cazip gelmezdi tabi bu günleri yaşayana dek.İnsan olarak çoğu şey bizi memnun etmiyor.
Bugün bir şey gördüm.İşitme engelli bir çocuk güneş doğarken ve batarken ses çıkarıyor mu diye sormuş.Bize bu çok kolay gelebilir ama kolay değil.
Aslında zor olanı biz sağlam olanlar yaşıyoruz.Çünkü bilmiyoruz gördüğümüzün duyduğumuzun tattığımızın kıymetini.
Kaybedince de anlamıyoruz aslında.O zamanda şikayet ediyoruz neden benim başıma geldi ben ne yaptım diye.İlla bi şey yapmak zorunda değilsin ki imtihan olmak için.Allah kullarını sınava tabi tutar kim başarılı olacak diye çalışmayana ekmek yok.
İsyan edeceğimize oturup düşünsek keşke nerde hata yaptım hatam yoksa da Rabbimden gelene şükretmeliyim diye.
Ama yok inadına sanki bir işe yarayacakmış gibi sürekli mızmızlanmak daha kolay dimi.Başkalarını suçlamaktan vazgeçmeliyiz.
Bu virüs olayı Allah’ın bize bir uyarısı kendinize gelin yoksa sizi korkutup evlerinize kapatan bir virüsle yok ederim diyor anlayana.
