Hiç parmağını bileğine koyup nabzını dinledin mi?Sanki etraf sessiz olmazsa hissedemeyecekmiş gibi susarsın bir de.Bunu eskiden çok yapardım.’’Yaşadığını hisset!Sakin ol!’’derdim.Şimdi parmağımı bileğime götürmeye bile korkuyorum.Sırf aynı duyguları hissederim,kafamı çevirdiğimde gördüğüm gülümsemeyi tekrar görebilirim diye.
Her şey gayet normal giderken birden tepetaklak olmak normal mi?Ya da biz yaklaşan fırtınayı bir türlü göremediğimiz için mi tepetaklak oluyoruz?Bir neden arıyorsun ama artık sebep de yok sonuç da.Uzun zaman oldu diyorsun evet de nedenleri aramayı bir türlü bırakamıyorsun.Yoksa hala umut mu ediyorsun?Ya o da düşünüyorsa,bekliyorsa,merak ediyorsa..Bunu düşündükten hemen sonra cevabı zaten kendin veriyorsun.Saçmalık!O düşünmez,hatırlamaz bile.
Bu duyguların ne kadar can yaktığını biliyorum.Gözlerin dolduğunda o gözünden düşecek olan minik damlayı nasıl büyütüp bıraktığını,boğazımda bir düğüm var diyorlar ya işte oradaki acıyı biliyorum.Belki sen de biliyorsundur.Bu kadar güzel anılar biriktirmişken bir kara bulutun gelip mavi gökyüzünü görmeni,nedenleri bulmanı engellemesi içinde karanlık bir dünya yaratıyor.Bir daha insanlara nasıl güveneceğim?Bir insana nasıl bu kadar fazla değer verebileceğim?Ya hep senin gelmeni bekleyeceğim ki ne kadar büyük bir hata olduğunu bilsem de.Unuttum da diyemiyorum.Unutulmaz ki sadece hatırlanmamaya çalışılır.Ya da karşıma çıkan her insana bir büyüteçle bakacağım.
Zaten doğru zaman geldiğinde de tepetaklak olduğun zaman gibi anlayamayacaksın.Her şey bir anda olacak.Şimdi yapılacak tek şey galiba doğru zamana güvenmek..
