İlk yazımdan,kendimi dışarıya ilk ifade edişimden herkese merhabalar..
Tam 1 yıl önce bu zamanlar karar verip başlamıştım bu yazıya aslında.Duygularım arasında o kadar çaresiz kalmıştım ki oturup yazmaya başlamıştım.Zaten kendimi bildim bileli en çaresiz kaldığım anlarda dertlerimi kağıda döker uzun uzun anlatırım.Bu sefer yapamadım.Buna yoğunluk deyip geçmek isterdim ama belki de ilk defa kendi iç dünyamı tahlil edemedim.İçimden geçenleri kendimde çözemedim ki kağıda dökeyim.Uzun zaman geçti;hayatımdaki çoğu şey tamamen değişti ama bazı hisler hiç değişmedi.Şimdi buraya yazı yazabilecek kadar cesur ve ne istediğimi biliyorum sanırım.
Ve ilk yazımda kendimden bahsedip gelecekteki bana seslenmek istiyorum.Muhtemelen kimse bu yazının varlığından haberdar olmayacak ancak ben ilerde bir gün unuttuğum günleri bu yazı sayesinde hatırlayacağım.
Öğrencilik hayatım boyunca hep çok çalıştım ve iyi sonuçlar aldım.Ortaokul ve lisede hep sağlık alanında okuyacağımı düşündüm,kendime hep öyle yakıştırdım ama tercih zamanında puanımdan dolayı mühendislik yazmak zorunda kaldım.Belki biraz daha çalışıp istediğim yerde olabilirdim ama bulunduğum yerden kaçmak daha cazip geldi diyebiliriz.Üniversiteye başladıktan sonra hep doğru yerde miyim diye düşündüm hatta bunu düşünmekten hiçbir şeye adapte olamadım çünkü eğer bir sene daha deneseydim istediğim yerde olabilirdim belki de. 2 yılımı boşa sayıp tekrar deneme konusunda çok kararsız kaldım ama sonra belki de bana nasip olan yerin benim için daha uygun olacağını düşünmeye başladım.
Ortaokul zamanlarından beri her yılbaşında gelecekteki kendime notlar yazarım;neler yaşadığımı,hedeflerimi,hayallerimi…Geçenlerde şans eseri bu notlara denk geldim ve okumaya başladım.Ve yazdıklarımda dikkatimi çeken bir cümleye denk geldim.”İlerde insanların hayatlarına dokunan iyi bir şeyler yapabiliyor musun?”. Bu ülkenin iyi yönetilere,işe alınırken torpil olmadan da girebilmeye,yeni mezun olduğunda ‘tecrübesiz’ olarak işe alınmaya ve daha pek çok alanda pek çok şeye ihtiyacı var. Benim bu hayattaki eksik tarafım belki de kendimi her alanda geliştirebileceğime inanmamak,o girişkenliği kendim de görememek.Belki de bu meslek bana bunların hepsini katacak yani fark etmeden doğru yere gelmişim.
Demem o ki : hayatımızda bize büyük engelmiş gibi görünen şeyler belki de bizim koşabilmemiz için tırmanmamız gereken küçük kaya parçalarıdır.Ve bu yoldan gitmek bizi ilerde daha hızlı koşabilmemiz için daha çok geliştirir.Tabii ki hayallerimizin peşinden gitmeliyiz eminsek.Karşımıza çıkan tüm rüzgarlara direnmeliyiz.Ancak kendimizi boşluğa bırakıp karar veremediysek belki de rüzgarın bizi götürdüğü yer bizim için doğru olandır ya da onu doğru hale getirebiliriz.Rüzgara karşı direnmek yerine hayatın sunduğu fırsatları,ipuçlarını gözlemlemeliyiz.Belki de olmak isteyeceğimiz yerdeyizdir.Ve hiçbir zaman,hiçbir şey için geç değildir.Eğer rüzgarla savrulduk ve kaybolduysak,yanlış yerde olduğumuzun farkına vardıysak hala her şey değişebilir. Yeter ki fark edilmiş ve emin olunmuş olsun.
“Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım,kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.” -Oğuz Atay, Tutunamayanlar
Kararsızlıklar yüzünden şimdiye kadar kayıp olarak görülen şeyler için yanan içimize bir parça da olsa su serpebilmektir niyetim.Hayat uzun bir yoldur. İyisiyle, kötüsüyle, doğrularıyla, yanlışlarıyla hayatını yaşayabilmelidir insan.Ve tüm bunları fark edebilmesi için konuşması gereken kişi de yine kendidir.En çok kendine muhtaçtır insan,kendine yardım edebilmelidir.Yine kendime yazdım aslında bu sefer daha yumuşak, kalbimin ait olamama hissinin uzun zamandır bıraktığı yaraları kucaklamak ister gibi.
Son olarak sevgili gelecekte nerde olduğunu bilmediğim ben..Eminim ki sen yapmak istediğin her şeyin farkındasındır.Bu yolda ilerlemekten hiç vazgeçme.İlerisi güzel olduğunda bu günler için iyi ki diyeceksin.Kendine güzel davran çünkü sen bunu çok hak ediyorsun.
Kendimize güzel davranmamız gerektiğinin farkına varmamız dileklerimle…
