Herkes dara dustugunde cocukluguna donmek ister…oysa ben o gunleri asla ozemle anmiyorum…
Her gece eve sarhos gelen yaninda da rakisi ve ayyas arkadaslari olan babamla gecen bir cocukluk neden ozlensin ki?
14 yil sonra hala bir sarhosu 1 km oteden tanirim…hala evimiz gizli gizli anason kokar gibi hissederim…hala disarida amcamlar seslerini yukseltsin babam mi korkusu duyarim sacma bir sekilde…
Bir aksam aniden gitti babam…cok agladim ama bu gozyaslari sanirim rahatlama nedeniyle akti…o oldu ve her sey bitti…surekli ensemde gozu kulagi olan her gece 2 de annemi doverken cikan sesler de onla beraber gitti…ergenliginin.en deli zamani babami oldurup hapse girme korkusuyla yasadigimiz kardesim icin rahstlayip agladim sanirim…
Dugun oncesi sonrasi neden ben de diger kizlar gibi eksikligine degil de bize yasattiklarina agliyorum baba diye agladim…hamile oldugumda dogurdugumda da ona karsi ofkem ve ozlemim karisip aglatti beni…hala da tvde sarhos baba/koca sahneleri olsa cocuklugum gelir gozumun onune ..aglamak elimden gelen sadece…aglamak ve gecmise sovup saymak…
Hic bir evlat babasini lanetle anmamali…hic bir baba cocuguna karisina onca kotu ani birakip olup gitmemeli…
Onca kandirilma aldatilmaya ragmen hala burdaysam eger cocugum babasina duskun diyedir…yoksa benim gibi cocugum da babasina ofkeyle buyuyecek…
Dogru mu gittigim yol bilmiyorum…ama cocuklugum ciksa karsima simsiki sarilip uzulme gecicek bu kabus sona erecek demek isterdim…
