21 yıllık hayatımdaki erkek seçimleri; 15-19 yaş arası babama benzeyen erkeklere dayalıyken, 19-21 yaş arası babama katiyyen benzememesi gereken erkeklere dayanan çoktan seçmelilerdi.
Öyledir ki babama benzeyen erkekler beni o denli yaşlandırdı ve olgunlaştırdı ki, ben, feleğin çemberinin tadına bakmış, oldukça yaşlanmış bir emekli subay eşine dönüşüverdim. İnsanlara çeşitli nasihatler verecek, herkesi anlayabilecek deneyim yelpazesine sahip (!) bir insana dönüştüm ve gariptir ki, ben gerçekten herkesi anlayabiliyordum. Bir hemcinsimin yaşadığı deneyimi dinlerken partnerinin ne düşündüğünü anlıyordum. Ne yapmak istediğini, neyi ima ettiğini biliyor oluyordum çünkü benim deneyimlerim o denli kötü ve sarsıcıydı ki, kendimi kendim hariç herkesin yerine koyabiliyordum. Evet, resmen ermiştim.
Erkek seçimlerim her zaman kötüydü. Benim aklımda yatan tek düşünc, kendimi birine bağlamak ve onunla mutlu bir birliktelik kurmaktı. Maalesef ben, nesli tükenen tek eşlilerdenim. Ama karşıma hep aynı iki tip adam çıktı. “Ben seninle evleneceğim!” Diyip terk edenler, bir de “ben seninle evlilik düşünmüyorum” diyip terk edenler. Kendi kendime düşünmeye başladım, ortada bir sorun kesinlikle vardı. Bu sorun da kesinlikle bendeydi. Ama kaşımda gözümde değil, seçimlerimdeydi. Ben hayatıma giren insanlara erkekoğlu diyorum hep. Baba tramvası yaşamış küçük erkek çocukları büyütmüşüm gibi hissediyorum.
Şu anda karşıma çıkan erkeklerde de ben sormadan sevgilisi olduğunu söylememe özelliği çıktı. Bazıları Oscar Çöllerde misali “ben macera arıyorum yaa, sıkılıyorum sabit ilişkiden” naraları atıyor. Bu organizmalar sanırım ios’tan daha hızlı güncelleme getiriyor bu tip saçma hareketlere. Bugün nişanlı arkadaşımla yüzük parmaklarımızı birbirine dokundurduk. “Baaak, tam ayar!” diye gösterdiği alyansına sürttüm parmağımı, “belki bana da bulaşır biraz evlenilecek adam tipi” dedim içimden…
Amy Winehouse bile şarkı yazmış zamanında bu erkekoğullarına. What Is It About Men?
Türkçesi de “Sorununuz ne abi sizin?”
