Uzun yıllar varki, insanları tanımak adına çok yol katettim. Kimisi hoş bir sedayla, kimisi boş bir hatırlanmayla geçti ömrümden. Adını koyduklarım dost, koyamadıklarım da isimsiz kaldı. Küskünlüklerim, kırgınlıklarım, yanlış anlaşılmışlıklarım vede anladıklarım.
Ömür hatıra ve gelecek arasındaki çizgide adını yaşamak olarak aldı. Bunca geçen yıl çok şey öğretti, örseleye örseleye, yanılta, pekiştire. En çok insanlar oyalıyor ömrü kendi baktığın pencereden. Heleki fesatları. Her olura bir olmaz bulan, olumsuzluk elçileri. Üzerine basa basa yaşamak istediğin güzel bir ömrü, konuşmalarıyla, hareketleriyle kirleten, ezen fesatlar. Onlar kendi haz denizlerinin dalgasıyla sallanırken, sen ortada ve kendini hiç gibi bulursun. Onlar kötü cümleli kusmuklarını galesizce bırakıp giderler üzerinde, duygularında ve yüreğinde. İşte bundandır söylemim. FESAT İNSANLARIN ZİNCİRİNE HALKA OLMA diye.
En iyi öğrendiğim kendi doğrun sağlamsa, kimsenin bunu yıkmasına izin verme. Kıskanç insan, eksik yanlarını seni ezerek bertaraf etmeye çalışıyor. Öğüt veren arkadaş maskesinin gerçeğini aslında görüyorsun. Bakışlar, o fetbaz bakışlar asla yanıltmıyor. Yandan yandan, samimiyetsiz bakışlar. Bu insanlara karşı yürekte uyarıyor zaten. Eminsen , asla pirim verme bu insanlara, besleme fesat ve hazımsız duygularını. Kendi dünyasında kalsın, yorma güzel kalbini bu insanlar için. Bir dakika bile zaman harcama. Mutluluk işte tam o anda başlayacak vede huzur.
Hepinize sevgiyle.
