İnsanlar kendi içlerinde vicdan muhasebesi yapsalar belki de bu kadar bencil olmazlar.
Sadece kendilerini düşünüyorlar, ne kadar mutluyum, ne kadar param var, çoğu insan karşısındakini düşünmeyi tenezzül etmiyor. Asıl mesele de burada ya, böyle olmasaydı dünya daha yaşanılabilir bir yer olabilirdi.
İnsanların çeşitli karakterleri var ama benim gözüme en çok hiç bir şeyi umursamayanlar, kendilerini daima yüksekte görenler çarpıyor.
Amaçları ne bilmiyorum, kendileride aciz birer insan, ayaklarına taş takılsa düşücekler belkide ölecekler.
böyle yaparak belkide kendilerini korumaya alıyorlar, bunu çeşitli insan karakterlerinden ve değişik psikolojilerden incelememiz gerekli tabiki, ama uinede ne olursa olsun anlam veremiyorum. Ne gerek var öyle davranmya ?
alçak gönüllü olmak varken, kalplerinin su gibi saf ve temiz olması varken insanlar niye kalplerinin çirkinleşmesine izin veriyorlar anlamıyorum, aslında anlamadığım çok şey var mesela günümüzde günahı güzel bir şey sanmaları bana baya komik geliyor mantığıma bir türlü yatıramıyorum. Demek ki içlerindeki nefis ruhlarını baya bir ele geçirmiş.
Ama bu hayattan vazgeçebilecekleri ve tamamen günahkar oldukları anlamına gelmiyor.
Ruhlarını temizleyebilirler, inançlarına dayanabilirler. Evet insan insana tutunamıyor fakat bir insan şiire, sevgiye, hayvanlara belkide bir bitkiye tutunabilir zaten bunu kavrayabildiğimiz zaman dünya daha yaşanılabilir bir yer olacak. Ama ne yapıyoruz biz? Hayvanlara zarar veriyoruz, çevreye zarar veriyoruz kendi türümüze zarar veriyoruz. Biz aslında en büyük zararı kendimize veriyoruz farkında değiliz. Peki ne zaman bunun farkına varıcaz, ne zaman kendimizi düşünmeyi bırakıcaz.
Durun ben size söyleyeyim, Dünya da yaşayabileceğimiz, barınabileceğimiz bir yer kalmayıncaya kadar bencillik yapmaya devam edicez.
Ama son pişmanlık fayda vermez, işte o zaman yaşamak için bir neden arayacağız hayata tutunabilmek için bir sebeb.
Kimimiz şiiri kimimiz bir papatyayı yaşama nedeni, direnci olarak görecek …
