sevgisinin esiri olup karşı taraftan gördüğü saygıya mahrum kalanların sayısı oldukça fazla. bunu birçok şeyle örneklendirebiliriz sanırım. mesela sevginin her şeyi göze almak olduğunu düşünenler var. karşı tarafa koşulsuzluğunu ispatlamak için benliğine vurduğu darbeyi umursamayanlar.. kendi bireyliğini unutan insanı eski haline sadece yalnızlık getirebilir. veda eden insanların bıraktığı yalnızlık.. farkettiyseniz acı çeken veya acı çektiğini zanneden insanların özgüvenleri normale göre çok fazladır, çünkü yalnızlığın verdiği cesaret ile kendi eleştirilerini kendileri yaparlar. Beğenilme arzuları veya korkuları yoktur. Alışkın olduğu karşı tarafın baskıları ve fikirleri onunla birlikte gitmiştir. Bireyliğini kazanma zamanı gelip, sosyalleşmeye başladıkça geçmişine olan yargısı ve pişmanlığı artar. kaybettiği zamanı telafi etmek için kendine olan borcu kapatır ve ruhuna iyi gelen şeylerle yaralarını sarar. bundan sonrası ise tamamen şansa bağlıdır. Uzun süreli yalnızlığın ardından ya tekrardan sevecek, fakat baştan duruşunu koyacak yada sevgiyi abartıp tekrar aynı şeyler yaşayacak. Bu yazıyı okuduysan lütfen sevgi ile saygının ayrılmaz bir ikili olduğunu aklına iyice işle. kendini değersiz hissettiren her ortamdan üzüleceğini bile bile ayrıl. çünkü akıllıca üzülmek yukarıdaki anlattığım uzun süreli yalnızlıktan ve yeniden doğmaktan iyidir. hayata yeniden başlamak istediğin anlarda kendini sevmeyi dene ve sevdiğin her anın yeni bir başlangıç olduğunu unutma…
eski sen
