O kadar yoruldum ki… Ben gencim oysa. Gezmem, eğlenmem, arkadaşlarımla buluşmam lazım. Ama olduğum dönemde kimse kimseyi sevmiyor. Kimse kimseye güvenmiyor. Kimse kimseyle bir şeylerini paylaşmıyor.Herkes kendini korumaya çalışıyor. Babalar eve yeterince parayla dönemiyor. Ekonomi çökmüş insanlar para kazanmanın yolunu arıyor. Kimse için hiçbir şeyin değeri kalmadı. Herkesin tek derdi elindeki küçük aletler artık…
Oysa bundan 10-15 sene önce öyle miydi?
Çocuklar sokaklarda oynar cıvıl cıvıl ses çıkarırlardı. Anneler altın günü yapar tüm komşularıyla sohbet muhabbet ederlerdi. Babalar kahvelere gider tüm gün oturur yeni dostluklar kurarlardı. Şimdi… herkes işte çalışıyor, eve döndüklerinde değil muhabbete kendilerine ayıracak vakitleri kalmıyor. Anne babalar eskiden çocuklarıyla gölge oyunu oynarken şimdiki anne babalar daha üç yaşındaki çocukların eline telefon verip onları başlarından savıyor. Onları küçük okullara kaydedip başkalarıyla büyümelerine olanak sağlıyor. Oysa o küçük huzur evi gibi olan yerlerde değilde annelerinin yanında annelerinin kokusuyla büyümeli o zavallı çocuklar.
Çok özledim… hayatın eski samimiyetini, insanların güven veren dostluğunu, mutlu evlilikleri en önemlisi çocukların sokaktan gelen seslerini ….
