Duygularımı kontrol edemediğim bu süreçte en çok endişe zorluyor beni.Endişe kelimesi bana sebepsiz güvende hissettiriyor,hani olur ya kendinizi kendiniz hissetmediğiniz anlar bu anlar beni ne kadar zora soksada değiştiğimi anlıyorum belkide kendimim ama değiştiğim için Beliz bu değil diyorum.Aslında eskisinden daha mı iyi bu his daha mı kötü bilmiyorum düşünmüyorum eskisi kadar kendimi yormuyorum ben bu konuda.OKB sürecini konuşmak rahatlamak istiyorum eskisi kadar kriz geçirmiyorum aralarında çok fark yok ama şu zamanda krizi düşünerek günlere dağıtarak yönetiyorum bir anda olsa daha mı iyi bilmiyorum.İyi hissediyorum azalan bir şey asla yok artan onca şeye rağmen iyiyim desteğim var yanımda bana beni ben hissettiren bir destekçi ama asla uzun kalacağını düşünmüyorum bende bir eksiklik var ve bu eksikliği tamamlamama izin vermiyorlar bu devam ettikçe gelen giden oluyor.Buna rağmen kendimi o kadar çok seviyorum ki geçen günlerde terapistim Aytaç’a bu konuyu öne sürmüştüm ama çözüm olarak aa evet bu olabilir diyemedik.Ben kendim gibi davranırken sanki yapmacık davranıyormuşum gibi bir hisse kapılıyorum ya da bu şey olabilir bazı insanlara sorduğumuz olur ya dışardan nasıl gözüküyorum?
Ben bunu sanırım sorma gereği duymuyorum.Ben bunu görüyor olabilirim ve kendime diyorum ki Beliz yapmacıksın yapma ama insanın içinden geldiği gibi davranamaması kadar kötü bir şey olabilir mi?
Kendimi kendimle bıraktığım bu dönemde kendimi daha da çok sevmeyi öğreniyorum düşünemiyorum ki bir insan kendini sevmezse nasıl yaşamaya devam edebilir ki ya da kendini tanıyamazsa nasıl bunu gösterebilir ki
Terapistim Aytaç iki aydır önemsenmediğiniz durumları not alın demişti ve ben bunu başaramıyorum aslında sökyleyince zor değil ama sorulunca hangi birini yazacağım diyorum sahiden hangi birini yazacağım ki ben ne kadar terapiye gitsemde hala yapamadığım yapmaya çekindiğim bir çok şey var liseden bu zamana kendimi kedinin ağzında bir fare gibi hissediyorum ben ne zaman TOM & JERRY ‘nin iyi anlaşıp yan yana geldiği zamana geleceğim bu düşünce aslında beni sona ulaştıracak ve ben artık rahat hissedecekmişim gibi bir vibe veriyor.Ben sonunun iyi olduğunu bilmeden hareket etmeyenlerdenim sanırım.Aylar öncesinde Beliz diye bir başlık atmıştım şimdi düşünüyorum da insanoğlu ne tuhaf o zaman ki Beliz aynı mı?
Hayır belki bir obsesyonumun değişmesi bile bende bir değişiklik değil midir?
Aslında Eendişe düşüncesinin içindeyiz hala konudan sapmadık endişeniz olmasın ama ben diyorum ki bu his bu düşünce ya olmasaydı endişe etmeden nasıl ilerlerdik çok mu sade olurdu,çok mu rahat olurdu,çok mu korkardık yoksa çok mu iyi hissederdik ben endişe denildiğinde düşüncelerin ortası gibi hissediyorum metro istasyonundaki o sarı çizgi gibi geçersen tehlikesi artıyor çizginin arkasındayken bir o kadar güvende hissettiriyor peki kime göre neye göre arkasını ve önünü bileceğiz ki benim güvende hissetmek dediğim tehlikeli kısmıysa,benim tehlike dediğim güven kısmıysa.
Ben burda algıları yıkmak istiyorum endişe duyun ya da duymayın ama iyiyi kötüyü ayırt ettiğimiz gibi bizim için doğrusunu da biz bileceğiz.
