Eleştiriyoruz. Hem de durmadan düşünmeden. Karşıdakinin sadece bir cümlesine bakarak kalp kırarcasına sinir bozarcasına eleştiriyoruz.
Yıkıyoruz gönülleri, üzüyoruz insanları. Resmine bakarak sövüyoruz, saydırıyoruz. Bir twitine bakarak öğrendiklerini yaşadıklarını çöpe atıyoruz. Yetmiyor ailesine, öğretmenlerine saydırıyoruz. Neden?
Neden ya neden? Biz mükemmel miyiz, biz hep en iyisini mi biliriz, biz muhteşem miyiz? Bunu derken bile eleştiriyorum sanki değil mi? Evet ama yıkıcı değil. Kalp kırıcı, yok sayıcı değil. Eleştirmek hep olumsuz tarafı görüp sayıp sövmek değil ne yazık ki. Eleştirdiğimiz kişide insan o twiti atarken, o videoyu çekerken yanlışlık yapmış olabilir. Hata yapmış olabilir bununla dalga geçmek, cahillikle suçlamak çok kolay da; dikkat etmesini söylemek çok mu zor?
Neden yapıcı eleştiri yapmıyoruz? Kişinin hatasını görüp düzeltmesini sağlamak niye soğuk bakıyorsunuz? Bunu yapanlar saf gözüyle neden bakıyorsunuz? İyilik etmek, yardım etmek bu kadar zor mu? Kininizi, öfkenizi, nefretinizi neden insanların üstüne kusuyorsunuz. Biraz da kendinize bakın. Hiç hata yapmadınız mı? Bunun birileri tarafından yıkıcı eleştirilmesi hoşunuza gider mi?
Hayata biraz olumlu bakın. Yıkıcı olmak yerine yapıcı olmaya çalışın. İnanın zor değil.
