İnsan, Ruh ve Bedenden meydana gelir. Beden, insanın doğumundan ölümüne kadar ki süreçte varlığını gösterir. Oysa ruh öyle mi. Evren yaratılmadan, insanlık yaratılmadan önceki zamana kadar varlığını götürebiliriz. İnsanlığın atası olan Hz. Adem’e Allah ruhunu üflediğini biliriz, ki burdan ruhun ne kadar kıymetli olduğunu anlayabiliriz. Şimdi meselemize gelelim. İnsan, ömrünü bu dünyaya adamış bulunmaktadır. Halbuki bu Dünya bizim menzilimizdir taaki Ruh, bedenden ayrılıncaya kadar. O yüzden Ruh bedenden çıkmadan önce, en büyük gayreti, Allah’ın emirlerine uyma, güzel ve faydalı işler yapma konusunda göstermeliyiz ki Sonsuz hayata azıksız ve hazırlıksız gitmekten kurtulalım.
Hz. Ebubekir (r.a) buyuruyor ki: ” Ceset ya kuş kafesidir, ya da hayvan ahırı.” Şimdi bu söz üzerinde düşünelim. biz hangisiyiz. Eğer kuş kafesindeki kuşlardansak, Fecr suresindeki ifade ile ” Rabbine dön, onu razı etmiş ve ondan razı olmuş olarak” sedasını iştiriz. O zaman makamların en yücesinde oturmak için bir kuş misali kanatlanıp uçalım. Eğer Hayvanlardan isek ( Allah korusun) Allah, haklarında Araf suresinde şöyle bahsediyor:” Onlar hayvanlar gibidirler, belki daha şaşkındırlar” dediklerinden sayılırız. Allah cümlemizi bu durumdan muhafaza etsin. Bir kuş olup kafesten saadetle uçmaya diyelim.
