Birkaç gündür iyi olduğuma inanmıştım. Sonra fark ettim ki iyi olduğumu farz ettiğim günler düşünmeye fırsatım bile kalmamış ben böyleyim işte düşünmek bana iyi gelmiyor. “Düşünüyorum öyleyse varım”, diyor Descartes ama ben düşündükçe yok oluyorum. Düşünüyorum neden sevilemediğimi, sevmediğimi, beni neyin yıprattığını. Anlamaya çalışıyorum ama yapamıyorum.
Bir grilik var göğsümün tam ortasından başlayıp sessiz sessiz gözlerime doğru uzanan sanki ne zaman düşünsem onu beni bozguna uğrayarak için küçük damlalar yolluyor gözlerime ve fırtınalar kopuyor göğsümde. Bu grilik yüzünden hep yarım bildim kendimi, herkesten daha eksiktim içimde, düşüncelerimde. Diğerleri gibi olamıyorum. Düşüncelerime sahip çıkamıyorum, ona boğulmadan yaşamak istemiyorum. Düşüncelerim bir su bir hava bazen. Ya suda boğulacağim ya da nefessiz kalacağım.
Sonra biraz daha düşünmeye başlıyorum. Bu zamana kadar sıradan olmak istemedim ve şimdi bu haldeyim sonra kızıyorum kendime keşke sıradan insanlar gibi dertlerim olsaydı ne güzel olurdu. Onların küçük dunlaylarindaki kocaman sanmalari öyle komik geliyor ki. Çokta farklıyım demiyorum ama en azından dünyam da küçük kendim de…
Belki de sorun bendedir? Sadece bunları düşünen ben olamam değil mi? Ya da ben miyim sadece bu kadar çok düşünen?
