Yazmak istediğim birçok şey varken bir süredir kafam dolaşan bu düşünceyle ilgili bir şeyler yazmak istedim. ‘Kendini bir yere ait hissedememe durumu.’ Çok önceleri korkardım yalnızlıktan, zaman geçti.. İlişkiler bitti, dostlar gitti hayat öğretti birçok şeyi. Hayatın benimle konuştuğunu çok sonra anladım. Hiçbir şey başına boş yere gelmiyormuş . Hepsi bir şey öğretip de gidiyormuş. Zaten bir şey öğretmek için başına geliyormuş. Hem acı hem tatlı… İnsanı yaşı değil deneyimleri büyütüyormuş. Neye maruz kalırsan ona dönüşüyorsun artık bundan çok eminim ve tabiki ne istiyorsan ona doğru de çekiliyorsun. Kendime bir söz verdim ‘bana bir şey katan insanı hayatımda tutacağım’. Hayat bir süreç her evresinde sana bambaşka şeyler öğretiyor.Ve bunu iletişim yoluyla gerçekleştiriyorsun . Bir insan ‘aynı dili’ konuşmak hissi o kadar değerli ki..Hiçbir şeye değişilimez sanırım. Bir fikri, bir sözü , okuduğun bir kitabı hiç sıkılmadan dile dökmek. Eminim bu hissi tek yaşayan ben değilimdir. . Son zamanlarda hissetiğim şu his beni rahatsız etmeye başladı. Hayatımdaki bazı insanlarla bir şeylerin ilerlemedeğini görüyorum. Öyle uzaklaşmışız ki. Ben hayata yetişmekte zorlandığımı bir günün yetmediğini söylerken, hayatın çok sıkıcı ve uyumaktan başka bir şey yapmadığını söyleyen biriyle ne kadar ne paylaşabilrim ki. Çevremdeki insanlarla kurduğum etkileşim zamanla değişiyor ve senin amacın isteğine göre hayat sana bazı şeyleri anlatmaya çalışıyor. Durup soluklandığında sesleri duyabiliyorsun . Peki hayatın sana ne söylüyor,biraz soluklanmaya ne dersin?
Durup bir soluklanmaya ne dersin?
