Ne kadar çok şeyden utanır hale geldik… Konserde dans etmek, kaldırımda yemek yemek, insanlarla arkadaşlık kurmak ne zaman ayıp oldu anlamıyorum. Kime ne zararı var? Birisinin gözüne baksak veya ismiyle seslensek bile o ağız ayrılıyor ve gözler boş boş bakıyor. Bu insanlar öyle çok korkuyor ki onlarla alakalı konuşulmasından…
Her daim bir savunma içindeler. Bu insanlar içimdeki insan sevgisini ve konuşmanın, anlatmanın gücüne olan inancımı tüketiyor çünkü özgüvensizler ve herkesi kendileri gibi olmaya zorluyorlar. Toplum öyle tehlikeli ki, özellikle de telkinleri. Tek tip bir kız ve tek tip bir erkek. Hepsi aynı görünecek, aynı şeyi düşünecek, aynı işlerde çalışacak.
Herkes mutlaka evlenecek. Yalnız kalmak mı? En büyük günah. Sürekli baskılanan insanlar istemediği hayatları yaşarken Facebook’ta durum güncellemesi yapıyor. Ve daha sonra, hayalindeki hayatı yaşayanları linç ediyor. Zorla evleniyor, istemedikleri çocukları fast food restoranına götürüyorlar. Karaoke salonlarında şarkı söyleyen yok. Dans etmek istese bile ‘Siz oturun.’ Diyenler var.
Sosyal medyada fotoğrafını paylaşmaya çekinenler var. Hep bir pranga var bileklerimizde. O ağız bükülmesin, o kaşlar çatılmasın diye. Kimin, neyin uğruna? El alem mi? El alem sonsuza dek seni mi konuşacak? El alemin konusu belki bitmez ama bu gidişle sen bitersin dostum… Keşke diye diye bitersin.
