Merhaba sevgili okuyucularım,Merhaba iç sesim ve ben.
Hiç boğulma hissine kapıldınız mı?
Ben öyle bir hissin içinde boğulma noktasına gelmiş ve kendisine nefes almak bile dahil olsa küçük bir yer bile bulamayan o kişiyim. O kişi olmak nasıl bir his diye soracak olursanız çaresizliğin dibine inmiş ama çıkmak için ne uğraşan ne çabalayan nede ses eden kişi olarak oturmuş dizlerini kendine çekmiş eliyle dizlerini tutan ve kafasını bacaklarına koymuş duruyor.
Tam kalbinde hissediyorsun yalnız olduğunu bunu kendine söyleyip yüzleşmek bir acı bunu kendine itiraf etmeyip kaçmaya çalışmakta celladını oyalamak gibi. Sonra anlıyorsun ne cellat olduğu yerden gidiyor nede sen o itiraf ettiğin şeyden kurtulamıyorsun.
Umut hic biter mi?
Bitermiş ben ki onca şey görmüş,yaşamış, dinlemiş biri olarak pes etmemişim insanlara umudun ne kadar güzel birşey olduğunu dile getirmişim.Simdi mi kendimi teselli edecek bı cümle bile bulamıyorum ne aciz birşey değil mi.
Hayır hayır bu bir acizlik değil aslında bu çaresizlik yalnızlık hissi. Yalnızlık hissi değil mi insanı böyle acı duygulara iten yalnızlık hissi değil mi insanın bir yeri olmadığı hissini veren.
Şimdi söyleyin bir insanın bu dünyada nefes alacak yeri olmaz mı?
…
